mardi 12 juillet 2016

Más a Tierra (2/2)

Una nuvella di Marcu Biancarelli

Ripigliemu oghje l'avvinture d'Alexander, un marinaru scuzzesu chì, l'aviamu capita, era statu navifragatu vuluntariu annant'à l'isula di Más a Tierra, à u largu di e coste cilenne. Dopu d'avè ci passatu più di dui anni senza parlà à nimu, vede affaccà un galionu spagnolu, vene à dì i so peghju nemechi... Alexander riesce à fughje è trova un rifugiu precariu annant'à un arburu, ma trè marinari spagnoli s'avvicinanu di u so piattatoghju...


Unu di i Spagnoli, grassu è in sudori, barbutu com’è un diavuli è u pilu neru chì li cuddaia sutt’à l’ochja, feci un arrestu sutt’à u so arburi. Paria sfiatatu è annarbatu da ‘ssa parseguita d’un numicu invisibuli. A so faccia era brutta, sporca ancu, una faccia d’omu crudeli ch’ùn raghjunaria micca prima di pistà a so preda, di truncalli i costi pà u solu amusamentu. Alexander ùn dubbitaia micca di ciò chì l’aspittaia s’iddu si facia chjappà, com’è cursaru inglesu saria suppliziatu di middi maneri, è li taddariani i mani nanzi d’appiccallu à una verga di u so galionu. Mentri chì l’omu sutt’à d’iddu si sbraghittaia par mettasi à piscià, iddu era suttrinatu da u spaventu, prontu à dassi à u pientu, à capitulà par ch’iddu si firmessi ‘ssu telu. Ùn ni pudia più di soffra, di viva abbandunatu da i so simuli, ùn ni pudia più d’aspittà in darru a salvezza, è sì Diu l’inviaia st’aienti era forsa u cennu di u casticu ghjustu è miritatu chì l’aspittaia da sempri. D’essasi ritrovu solu annant’à st’isula, tuttu ‘ssu tempu, piddaia oramai u so sensu. Li ci vulia ‘ssu purgatoriu nanzi di prisintassi davanti à l’ultimu ghjudiziu, par veda chjaru annant’à l’inutilità di a so vita, l’inanità assuluta di i so piccati. Sciutu di capu, u Scuzzesu s’appruntò à rendasi, s’appruntò à falà da u so branconu par ghjittassi à i peda di ‘ssu boia riduculu chì s’era missu à piscià in i buttissi senza avvedasi di a so prisenza.

Intesi u frisciu di i dui altri, chì indittaiani à u so cumpagnu troppu avanzatu in a selva chì l’ora era vinuta di metti un termini à ‘ssa ricirca senza intaressu, è vinuta subratuttu di sbarrazzà i loca. Alexander si ricuttisti, è s’aggrunchjò ancu di più annant’à a so branca. U Spagnolu grassu si scuzzulò u viscaru è senza trigà si missi in andara. Una volta arriuniti, i trè omini sbirboni versu u livanti, è laconi prestu u vangonu pà righjunghja u mari. 

U fughjitivu aspittò un tempu longu nanzi di falà da u so appudatoghju. Ci passò ancu a nuttata sana, è una bedda parti di u lindumani matina. Sicuru chì nimu era in vista, scesi infini, è si strascinò sin’à una crista, dund’iddu pudia ussirvà a spiaghja da luntanu. C’era sempri a vela di u galionu, ma aviani livatu a liatura è prufittatu d’un ventu lebbiu par chità ‘ssi scoddi inuspitalieri. Alexander aspittò ch’iddi fussini spariti pà ridrizzassi. Tandu dicisi di vultà versu a cala ind’iddi erani sbarcati i Spagnoli. À meza strada, s’intesi affucà. I so anchi ùn lu purtaiani più. Si missi à pusà annant’à un cantonu è fighjulò l’uceanu, com’è acciaccatu. A vela ùn c’era più, è i primi omini ch’iddu avia vistu dipoi a so riligazioni annant’à l’isula erani mossi cun idda. L’orizonti era biotu. Biotu in tuttu, è solu ci lighjia u so propiu affannu, u so propiu addisperu.

U succorsu, mai li vinaria. È a putenza cilesta paria di ridasini d’iddu mandenduli i furdani. Da ramintalli chì u mondu ch’iddu bramaia saria è firmaria par sempri un infernu. Sarè sempri sbandatu, o Alexander Selkirk, è firmarè pà l’eternità annant’à st’isulottu di miseria. Sì tù ci mori, ti manghjarani i to ghjatti, è a to umbra spiritarà ‘ssi loca pà sempriternu. Sì tù ni parti un ghjornu, l’omini s’invinarani solu è malgradu tuttu di u ricusatu chì tù eri. Libaru mai ùn sarè, o Alexander, nè in quissa prighjò à celi apartu, nè in i canta imprubabili è luntani di a to salvezza.

L’omu calò u capu, è lacò sbuttà i pienta com’è un ziteddu inghjuliatu. Po’ si pisò, mughjò di rabbia, urulò com’è una bestia salvatica, è presi u celi à pitrati. Cacciò i so braghi è si ritruvò nudu in tuttu. Si missi à curra è à saltà da un cantonu à l’altu, sempri briunendu. Cascò, ancu, è s’apristi u capu, ma si rilivò è cuntinivò u so baddu scemu. Insanguinatu, si dirighjisti sin’à u mari, tesi i mani in dirizzioni di u largu, com’è pà richjappà a navi sparita, falli cennu ch’idda vultessi à succorralu, è intristi in acqua susciulendu com’è una bestia. S’impuzzò sin’à meza vita, è cuntinivò ad avanzà, chjamendu, circhendu ancu i parolli di spagnolu ch’iddu cunniscìa, buliendu i lingui in unu spezia di burbuttumu pateticu, è quandu l’acqua li ghjunsi à u niveddu di u visu, cuntinivò dinò a so avanzata, è s’infrugnò in l’abbissi.

Tandu, si lacò purtà da u currenti, è vidisti a so morti in i trefunda di l’uceanu. Scoddi infirnali chì taddaiani com’è rasoghja cumpuniani un dicorru stranu chì avaria pussutu appartena à un altru universu. Muntagni di curaddu si drizzaiani sutt’à d’iddu com’è un labirintu di curridori chì piattaiani i stiddi di mari è i mostri impinsevuli. Un pesciu maiori è antediluvianu u sfrisgiò senza vedalu cù i so ochja vischjosi è lucicanti com’è saffiri. Fandonia senza formi è trasparenti u vuliani strangulà cù i so membri tentaculari. L’aria vensi à mancà, è i so pulmona impiuti d’acqua si missini à brusgià com’è s’iddi avissini inguttitu un pugnu di brusta. Si sintia attiratu, è scuzzulatu, divuratu da tutti i canta, è u turchinu placidu lacò a piazza à u neru bughju di u silenziu, i so ultimi pinsati erani chì una putenza spavintosa è gigantesca vinia d’agguantallu, pà purtassilu cun idda, pà sfracicallu, anniintiscialu. È u marosulu u righjittò par finiscia annant’à i cotuli di a spiaghja.

Quandu ripresi cuscenza, annuttaia ghjà. Resi tuttu ciò ch’iddu avia bitu di vilenu salitu è firmò stracquatu cussì, nant’à ‘ssa sponda chì rifusaia di lacallu parta, senza più nisciuna forza. Solu fighjulaia ‘ssu celi chì anniria, è ‘ssa luna abuminevuli chì cumparia daretu à i nivuli. À capu dal tempu, si rimissi malamenti annant’à i so peda, è viaghjò senza più pinsà à nudda versu u poghju, è i dui capanni ch’iddu s’era custruitu. I loca, bizarramenti, erani firmati tali è quali, avendu schisgiatu senza raghjoni u saccaghju di i Spagnoli. I ghjatti s’avvicinoni da u so patronu circhendu i carezzi, ma ùn feci casu. A capra ammansata era sempri liata à u so palu, è li firmaia l’arba abbastanza par ch’idda ùn parissi micca in priculu di pata a fami. Ghjunsi à a casetta chì li sirvia pà dorma, è si lacò cascà nant’à a branda di casci sicchi. Rispiraia, era sempri vivu, è ùn c’era altru nudda à dì.

U pesu di a sulitudina, più forti chè mai. I Spagnoli chì l’avariani pussutu salvà, s’iddi ùn erani stati spagnoli. O appiccà par metta un termini difinitivu à i so turmenti. Circaia u sonnu senza truvallu, tribbulatu quant’è mai. Suffria talmenti chì li si paria chì a so anima stessa vulia sorta da a so invuluppa di carri. Vuddia, annarbatu, annant’à u so lettu di furtuna, è u so ciarbeddu picciaia senza sullaghjamentu. Avaria vulsutu a peddi dulci d’una donna à u so fiancu, par pudecci pona u so capu, fassi carizzà lungamenti u tupizzu. Un corpu di donna da allaccià cù i so mani, un pettu vuluttuosu è i cosci pretti pà arricalli ricunfortu, riceva i so basgi ingurdi. ‘Ssa sfraiatura di a riligazioni. ‘Ssu dulori senza fini d’essa statu sminticatu da u mondu, culpitu da u mondu. Uffertu à i scuttussati di l’elementi, à i caprizii d’un distinu schirzosu. Solu, nant’à ‘ssu scoddu, senza un amicu pà parlà, senza una donna par fà l’amori. U so sguardu allucitatu s’accesi in a notti. Un raghju di luna vensi à annigassi in u so iridu scemu. Surtisti d’un saltu da a casetta, è s’allampò annant’à a capra.

lundi 11 juillet 2016

Más a Tierra (1/2)

Una nuvella di Marcu Biancarelli

Certu, u bloggu hè più o menu à l'arrestu pè i dui mesi di a statina, ma ùn ci impidisce micca di vulè sparte cun voi i nostri duveri di vacanzi. In a seria "ritornu à u salvaticumu", eccu a prima parte d'un testu induve si parla d'un' isula diserta, d'un omu sbandatu, è d'una salvezza impussibile... U fondu hè storicu, è a tematica ferma intempurale. U trattamentu, ellu, si paliserà forse particulare... A seguita, ben intesa, serà dumane.


A timpesta s’era calmata, è à l’orizonti un celi d’oru annunciaia u pisà di u soli. Era com’è una tilatica di nivuli chì si strappaia par lacà a piazza à u sirenu d’un ghjornu novu. Da u so affaccatoghju, Alexander vidia l’uceanu, sempri appena mossu, ma si dicia ch’iddu s’allisciaria prestu, è chì u mumentu saria prupiziu par falà versu a spiaghja è veda ciò chì i cavaddati di mari aviani abbandunatu nant’à i cotuli. Parichji volti, i collari di Nettunu s’erani sappiuti muscià crudeli, è po’ climenti è ginarosi in u so appaciamentu. Un boiu marinu svintratu, a salma manghjevuli d’un pesciu scunnisciutu, a tavula sempri aduprevuli d’un battellu affundatu… Di chì mudificà un pucuchju u rigimu d’argusti o di misgiscia chì l’isula l’impunia dipoi dui anni è mezu, o cunsulidà l’abiticulu misareddu ch’iddu s’era custruitu nant’à u poghju chì duminaia a costa à livanti.

Si n’era falatu da u so piattatoghju è lungaia a sponda à a ricirca di ‘ssu rigalu ch’iddu aspittaia di a timpesta. Spitturinatu, i capiddi liati in u spinu, è cù i so braghi di coghju caprunu, paria unu spezia di mostru barbaru sciutu da i furesti à spirità u mondu sternu. Spirtizaia di stintu in i viaghjoli è di quandu in quandu svultaia un affari senza intaressu cù u so bastonu di pevaru. Pisò u capu, a vela li cumparisti com’è in un miraghju. Freneticu, si missi à saltichjà subra piazza, si sciaccaia i pugni in bucca è a sciuma li misciaia annant’à u baveddu. Volsi briunà, ma i parolli ghjusti mancu li vensini. Era da tantu tempu ch’ùn avia parlatu, chì u so ciarbeddu s’era spintu à ugni discorsu. Curria, nant’à a spiaghja, andaghjia in un sensu, po’ in quidd’altru, vultaia scimitu annant’à i so passi, è infini si mittia à bruntulà trà i denta a sprissioni sgherbata d’una gioia sbiguttita. Una navi affaccaia, un bastimentu maiori ch’iddu ricunniscisti subitu com’è ludatu à a guerra. 

Dopu à a gioia, un sintimu cunfusu di paura l’invadisti, incuntrullevuli. S’intarrugò pà a prima volta annant’à l’origini di st’aienti. À principiu, chjappu da l’eccitazioni, ùn ci avia mancu pensu. S’era intesu salvatu, avia crettu chì u Signori avia rispostu infini i so prigheri. È avali si mittia à dubbità, ma in u soli chì nascìa, l’era impussibuli di veda a bandera annant’à u battellu. Puri pudia distingua ch’una barca era stata missa à l’acqua, pudia scedda ‘ssu puntu bughju chì si staccaia da u bastimentu è chì si muvia pà avvicinà da u bordu. Prestu, l’umbri di i marinari si dissignoni più chjaramenti, è induvinaia a furia ch’iddi mittiani pà tirà più forti annant’à i rema. Un picculu nivulu passò davanti à u soli. À tempu ch’iddu rimarcaia chì certi da a barca l’aviani vistu è u fighjulaiani scambiendu parolli tr’è iddi, scupristi infini a bandera bianca cù l’armi di Castiglia chì pindia à a puppa di a navi. Tirrificatu, si cacciò à fughja, palisendu ciò chì l’affaccata di i Spagnoli annant’à a so isula li pudia inspirà. Quiddi li fecini mottu à a so manera, chì a so atitudina di malfidenza era stata più chè capita : un colpu di muschettu partisti da a barca, chì u mancò.

Si rifughjisti à l’internu di i tarri, scantendusi da i violi chì i so propii passi aviani tracciatu à u filu di l’anni. Parichji volti, s’era firmatu pà pustià è stà à senta sì nimu u siguitaia. Intesi i trosti in i cantunicci, è i ghjastimi di i marinari. Fucilati, dinò, forsa pà tumbà dui o trè capri salvatichi è purtà à bordu a carri frisca. Pinsò chì i so capanni nant’à u poghju sariani prestu rimarcati, è si dicisi à circà un aggrunditoghju più sicuru. In un vangonu scabrosu, dundi a vegetazioni lussurianti era abbastanza zippa pà mascarà a so prisenza, cuddò annant’à un arburi è si stracquò annant’à una vitta maiori, bè prutettu da a frondi. Trè Spagnoli cumparistini in u vangonu, u muschettu à l’armonu, chì visticaiani ugni buschettu, ugni traccia annant’à u tarrenu chì avaria pussutu tradiscia u so passaghju. Alexander s’arristò di rispirà.

Avia chjusu l’ochja, è imaginatu ch’ùn era più quì. Si vidia tant’anni nanzi, in u so paisolu di Scozia dundi i presbiteriani vistuti di neru l’aviani sempri datu u schifizzu. Da ziteddu s’era ribradditu contr’à i soi, contr’à a so famidda, è in parti contr’à ‘ssu Diu à qualissu sacrificaiani u so piaceri di viva. Avia stuppatu in ghjesia, pistu i so fratedda, è risicatu u tribunali di a cumunità. Par evitalli a vargugna d’un ripintimentu publicu, u babbu l’avia datu dui solda è pricuratu d’alluntanassi. Cussì s’era ritrovu à sulcà l’uceanu, à fà a cursa cù l’Inglesi udiati. Fughja era statu u so distinu, sin’à ghjirà u spinu à i so propii cumpagni di bordu, sin’à dumandalli d’abbandunallu à a sorti annant’à st’isula persa di Más a Tierra, à u scartu d’ugni strada di navigazioni. Era un essaru sbandatu, dipoi sempri, un abruttitu tistardu è brutali ch’ùn riflittia micca nanzi d’agiscia. Era sempri statu un omu solu, in rivolta contr’à i so paghjesi, scantatu da i so festi, da i so dola, è avali n’era à u stessu puntu, era solu è stupidu annant’à stu branconu, à piattassi da i so numici, è guasgi avaria prigatu par vultà in daretu, par isfassà i so errori, par abbraccià i so fratedda è cherali u pardonu. Si sintia com’è u Cristu in u giardinu di Getsèmani. Datu à a peghju di i sulitudini, è supplicchendu u Signori nanzi a missa à morti. 



samedi 2 juillet 2016

Vacanzi !

T&T pianta pà i dui mesa d'istati.

Ma in u frattempu pudeti mandà i vosci testi (nuvelli o cronichi) à : tonutimpesta@yahoo.fr 

Ripiddaremu di sittembri cù a stessa brama di prupona i scritti di qualità è un Premiu Timpesta 2017 d'altissimu niveddu.

Una chjama particulari à l'autori ghjovani : siati sicuri chì u Cumitatu di Ridazzioni aspetta i vosci pruduzzioni cù un intaressu maiò !

Boni vacanzi à tutti !



vendredi 1 juillet 2016

Premiu Timpesta 2016 : Antonetti è Lucchini !

79 participanti ani vutatu pà u primu Premiu Timpesta di u nosciu situ, chì mittia in cumpitizioni i nuvelli i più letti d'ugni autori avendu scrittu annant'à T&T mentri l'eserciziu 2015-2016. Iè, 79, chì ani fattu chì 'ssu cuncursu fussi una riescita inaspittata. Vi passaremu l'analisa fina di i vota, ma si pò dì chì nimu hà persu, postu chì l'ultimi classificati cuntabilizaiani quantunca 12 punta, è 'ssi punta, v'assicuremu ch'iddu ci vulia à strappalli. Di manera generali, i vutanti ani privilighjatu a littura è a scelta d'autori menu cunnisciuti, ancu puri s'iddi c'erani in cumpitizioni i tarcani stimati à niveddu naziunali. Passendu, u cumitatu teni à ringrazialli pà a so dispunibilità è a so apartura di spiritu, è pà u niveddu qualitativu chì a so prisenza arreca à u nosciu situ. Vulemu ringrazià dinò à tutti quissi, autori è littori, vutanti è amici, ch'ani "ghjucatu u ghjocu", è cuntribuitu à fà di 'ssa prima annata di u bloggu a riescita chì no sapemu. L'ultimu mesi - quissu di a cumpitizioni - sò par esempiu più di 7000 pagini chì sò stati visti, cù una punta à 685 pagini u 22 di ghjunghju, è  602 u ghjornu di a pruclamazioni di i risultati... Scuseti ghjà, ma pà un bloggu literariu, è in corsu pà u subrapiù, ci hè di chì dacci ghjiriminu è cuntintezza. Ci femu certu i lodi da par no, ma ugnunu a pudarà capiscia. Hè un grossu impegnu di parichji mesa chì hà sontru u so publicu, è ni semu filici. 

Ma parlemu avali di i risultati. Chì hà vintu u primu Premiu Timpesta hè Jo Antonetti, cù u testu sottumissione. I membri di u cumitatu di ridazzioni di T&T participaiani anch'iddi à u cuncursu, ma hè una regula di 'ssu premiu ind'iddi votani l'internoti, è indu nimu pò vutà par sè stessu. Dunca, iè, è a dimu nanzi chì u rimprovaru ci sighi fattu, Jo faci partita di a noscia Ridazzioni (indu ùn semu chè cinqui), ma a regula tr'è no era di lacà viaghjà l'affari senza porghjaci un sustegnu particulari, cacciatu quissu d'un littori nurmali. Par quissa pudemu dì chì a so vittoria, Jo l'hà dissignata da par iddu, ghjà da i primi vota, è sò 22 i littori chì l'ani datu i punta, cù 13 primi piazzi è 54 punti à u finali ! In u mentri chì a cumpitizioni avanzaia, sapiamu ch'idda saria difficiuli di piddalli 'ssa prima piazza. Ebbi ancu 14 punta d'avanzu à un mumentu datu, è s'iddu risicò di fassi richjappà, un sicondu suffiu u purtò versu una vittoria incuntistevuli à u finali. A dimu parchì a pinsemu, u primu cuncursu di u situ hà trovu u vincidori chì li ci vulia. Antonetti pussedi una scrittura unica, unu stilu sfraccassanti chì si ricunnosci in trè filari. T'hà una piuma libarata da tutti i travi di a bedda crianza o di i scoli muralisti, pò essa sputrita di i volti, è ancu sporca, in cuscenza, ma hè dinò una scrittura sinsibuli, intilligenti, è d'una mudernità assuluta. Antonetti hè unu di 'ssi scrittori di lingua corsa chì ani fattu i so primi passi annant'à internet, cù tutti i spazii ch'iddi pudiani truvà. Cù d'altri, hè l'invintori d'una vera literatura underground chì vivi quì, è chì dà ancu frastornu à uni pochi. Ùn ci disturba manc'appena. Ci hè com'è una rivuluzioni in 'ssa manera d'affruntà tutti i tematichi senza mai musciassi sticchitu, ci hè un sensu di a criazioni, è di a criazioni sciolta in tuttu, chì hè a qualità di i più grandi. Da quì à pocu, spiremu, cacciarà u so primu libru, è scumittimu chì si n'hà da parlà.

U sicondu premiu in ghjocu era u Premiu Spiciali T&T, di u cumitatu di ridazzioni. Veni à dì ch'eramu no cinqui à dicida di dallu à un autori particulari di u nosciu bloggu. È à l'unanimità emu purtatu a noscia dicisioni annant'à Angelina Lucchini. Emu pinsatu - a palisemu - à Fabien Flori, par via di l'originalità di i so scritti, 'ssa manera di splurà u viaghju è a diversità culturali... Emu pinsatu à Fabien Raffalli, parchì u so testu American Progress ci purtaia versu ciò chì no aspittemu dinò d'una litteratura : lacà viaghjà l'imaginariu in i cuntrati luntani è cuntruvirsati di a Storia... Ma Raffalli faci dinò partita di u Cumitatu, è pà un Premiu Spiciali ùn pudia vincia... Emu pinsatu à tanti altri autori, Kevin Petroni, Pierre-Laurent Santelli, Anghjula Maria Agostini... Rosecchi, dinò, cù u so furmidevuli Ludwig chì avaria forsa miritatu una piazza più alta in a classifica... Ma tutti eramu d'accordu par fà chì 'ssu Premiu Spiciali rivinissi à Un Viaghjadori, d'Angelina Lucchini. Parchì Angelina hè ghjovana, ch'idda t'hà u talentu, è ch'idda raprisenta l'avvena chì no spiremu pà a noscia literatura. U so testu hè una buffulata d'aria, una fola chì ci hè cuntata à veghja, un ghjuveddu curtu curtu, ma chì dici tantu di u disideriu di libartà, di 'ssu bisognu eternu di sunnià, è chì currispondi in tuttu à i tematichi cari di u bloggu : u viaghju, l'imaginariu senza travi, l'univirsali di a scrittura. Hè tuttu ciò chì no bramemu pà una literatura corsa di dumani. 

Antonetti è Lucchini, dunca... Cussì diffarenti, cussì alluntanati l'unu da l'altra à niveddu di i tematichi è di u stilu... Ma 'ssi dui autori t'ani puri in cumunu d'essa ghjovani, attalintati, appena scunnisciuti par avali, è simbulizighjani una leva literaria ch'ùn dumanda chè à esista è à spannassi. Semu fieri ch'iddi sighini i nosci primi vincidori.


Calibanu, pà a squatra di T&T.