mercredi 10 janvier 2018

Una festa trimenda (1/2)

Una nuvella di Paulu Franceschi


Erani dighjà setti anni ch’eddu ùn aia più cantatu. L’ultima volta ch'eddu era successu era statu à quidda festa in I Curbalini, in ‘ssa sirata incù Bartolu. Una festa trimenda ! Chì beddu ricordu ! Chì Bartolu era d’arti. Impruvisadori di prima trinca ghjera. U tempu era probbiu splendidu, quiddu ghjornu. Erami di maghju. Setti anni fà... U cantu aia duratu più di una ora è mezu... Ma dapoi tandu, più nudda. Mancu più una minuta... Nudda. Nienti. Chì par disgrazia, Bartolu si n’era mortu. Ci voli à mora. Un ghjornu ci voli à mora si ni. Annosu po ghjera, Bartolu. È fù cusì ch’ Anghjulu Liviu s’era fermu solu. Chì solu, ùn si pò impruvisà. Ci voli à essa in dui. Quì ùn s’inventa nudda. Ùn si dici micca bacii. Si pò fà in dui, ma ùn si pò fà solu. In trè, in quattru, sicura chì si pò fà dinò. Ma solu... N’aiami u prima uttrovi di u 2039. Difatti, Anghjulu Liviu s'era fermu solu dapoi sti setti anni. 

* * * 

U vindidori s’adrizzava à Anghjulu Liviu, circhendu di scunvincia lu: 

– Ciò chì ti ci voli hè una mascina cugnitiva. T’hà da risponda, ha da veda. Ci sò chì sò boni, mì, ti possu assicurà ! 
– Isièni ? Allora busca mi una di ‘ssi mascini cugnitivi... 
– Ti ni possu arricà una incù l’olugrammu. Quidda hè di prima trinca, mì ! Tè, n’aghju ancu una quì. Si pò ancu pruvà. A voli pruvà ? 
– Ah! Parchì micca. Si pò pruvà subitu avà ? 
– Eh chìni ! Ch’emu da aspittà à fà ?! A ci pruvemu. Aiò ! 

U vindidori andò versu a cantina di u magazenu è si ni vultò pocu dopu incù una scatula grisgia, larga trenta centimi. Po’ missi a mascina annantu à a tola è appughjò annantu à u buttò neru da davanti. A mascina s’alluminò di colpu. Si vidiani parechji buttunceddi verdi, bianchi è rossi chì erani accesi è chì uchjittavani. 

– Sè prontu ? 
– Isiè. Fà puri. Cumencia puri... 
– Allora rincula appena appena. Ci vò à fà li un pocu di piazza... 

Po’ u vindidori appughjò annantu à un buttò rossu. Di colpu, l’olugramma apparì è alluminò u locu. Era apparsu un omu di meza ità, incù a barba à paesi è appena scafulatu. I so ochja ridiani in tuttu. U so corpu facia i picculi muvimenti rigulari. L’imprissioni era trimenti. Anghjulu Liviu era affascinatu. 

– Ùn li manca cà a parola..., dissi Anghjulu Liviu. 
– Ghjust’appuntu, ùn li manca micca ! Allora canta, li dissi u marcanti, prova ghjà ! 

Incantatu ch’edda era da l’omu di l’olugramma, Anghjulu Liviu firmava sempri affascinatu. Po di colpu, missi à cantà: 

– Quantu mi faci piaceri 
Di fà po ‘ssu beddu scontru 
À risponda à li to chjami 
Sappii bè ch’eiu sò prontu 
Femu una stonda di rima 
Incù lu versu di prima 

Subitu, l’omu di l’olugramma risposi, sempri surridendu: 

– Di truvà mi in ‘ssu locu 
Oh quantu ni sò cuntenti 
Chì sò prata è cuddini 
Hè abbundanti ropa è ghjenti 
In soprapiù o amicu 
U campanili hè splindenti 

Anghjulu Liviu firmò un attimu abbacciacatu. Ma si ripresi subitu è risposi senz’altru, fighjulendu l’olugramma attentamenti: 

– Mintuvà vogliu un prublemu 
Di a manera a più civili 
Ié ti chjamu incù lu cantu 
Rispondi cù u campanili 
Quandu si parla di spada 
Ùn si tratta di fucili 

È ci fù subitu a risposta di l’omu-olugramma: 

– Si senti lu chjuchjulimu 
Di i vadini è di i rusceddi 
Quì risplendi la natura 
È ci pascini l’agneddi 
Eppo sò fiiuriti tutti 
Mintrasti è campaneddi 

Anghjulu Liviu firmò stantaratu. Po di rabbia, appughjò annantu à u buttò rossu di a scatula. L’olugramma sparì subitu subitu. 

– Basta ! Fà la finita! Ùn ti vogliu più senta. 

Po dissi à u marcanti. 

– O amicu, ùn ni vogliu di quissu. U ti lasciu. Teni lu puri. Ùn vali nudda ! 
– Ùn ti và micca, soca? Hè vera chì ùn hè micca cusì parfettu. Par appuntu, ùn aghju micca dittu ch’eddu era parfettu. Bò capiscu chì ùn ti cunvenghi micca. Allora laca mi rifletta.... Lascia mi rifletta un’ugna... Ci saria podarsi un’antra soluzioni... Vulemu pruvà... l’ascinsori ? 
– L’ascinsori !? 
– Isiè. L’ascinsori. A sa ciò ch’è t’ha da fà, t’ha da prisintà ind’è ‘ssu magazenu quì, da a me parti... 

Anghjulu Liviu lighjiti annantu à a cartiddina ch’è l’aia portu u marcanti : “Movitempu”... ci era marcatu. 

* * * 

– Hè un ascinsori timpurali, spiigò u vindidori di “Movitempu” à Anghjulu Liviu, hè abbastanza largu, viditi, ci poni ghjentra sin’à ottu parsoni. Hè un ascinsori di prima trinca, di l’ultima generazioni. Hè l’ultimu mudeddu di a siria, u più mudernu. Un ghjuveddu... Eccu avà u vosciu bigliettu. Ùn u pirditi micca, mirè. A seanza hè privista u deci uttrovi. Ci vò ch’è vo ci fussiti à ottu ori di mani, in punta. L’ascinsori partarà à ottu ori è mezu. 
– Ghjust’appuntu, à chì ora vultemu? chersi Anghjulu Liviu. 
– S’hà da vultà à ottu ori è mezu ! 
– Comu? Comu ? Hè un beddu cumprenda, quì !? 
– Si parti à ottu ori è mezu è si volta à ottu ori è mezu. À listessa ora... 
– Ancu si cont’edda ghjà ! 
– Ci vò à spiigà vi tuttu ! Si tratta quì d’ascinsori timpurali. Quì ùn si và micca à coglia i funzi..., ripresi u vindidori. 
– Era solu par dumandà vi, chì ùn facciu micca ‘ss’affari quì tutti i ghjorna... dissi Anghjulu Liviu. 

U vindidori cuntinuò: 

– Allora, ùn siiti micca in iritardu, mì, chì osinnò a seanza hè persa... 
– À ottu ori ci saraghju. Parchì avaria da essa in iritardu? Allora sì ancu si cont’edda! 
– Allora vi dicu à u deci uttrovi ! 
– Emu da fà una festa trimenda ! risposi Anghjulu Liviu. 
– Par finiscia..., ié mi chjamu Micheli. Ma sareti ricivutu tandu da u me impiigatu. Si chjama Orsu Filipponu. Hè eddu chì vi accumpagnarà duranti u viaghju timpurali. Sarà incù voscu in ascinsori, par andà è par vultà. 
– À chì và è volta bon viaghju faci ! cappiò Anghjulu Liviu, chì a si pruvava à taruccà. Ma fà chì u vindidori t’aia poca voglia di rida è ùn irisposi, mancu. 

* * *

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire