lundi 7 décembre 2015

U geniu (1/3)

Una nuvella di Paulu Franceschi



L'animali curria, curria, furiosu, com'è un diavuli scatinatu. Ma in un lampu, a bestia sparì. Trabuccata. Sprafundata in una fossa. Mughjetinini tandu l'omini com'è dannati, saltendu è briunendu di cuntinuu. S'avvicinetini di a fossa, fighjulendu 'ssa massa di pela sanguinosa in fondu di a fossa. L'animali era fermu imbruccatu in u piottulu largu ed aia persu a vita. Era intrappulatu, com'è a mèrula chjappa in a mazzetta. U spinzonu li iscia da a spadda è sgucciulava di sangui. U so capu, ormai privu di vita, pindia com'è un ficu codditortu. Una sanna bianchiccia li si n'era tronca. I più ghjovani fighjulàvani avali indrentu à u scavu incù un' oncia di gudimentu. Pocu dopu, i briona cissetini par un tempu. Eppo u più maiori saltò mughjendu indrentu à a fossa. Si caleti un pocu eppo chjappeti i zampi di a bestia, è missi l'animali sanguinosu annantu à i so spaddi musculosi. Briunavani i so cumpagni d'aligria è di cuntintezza.

A fèmina facia voglia u rochju in u tafonu fattu in u muzziconu di u castagnu seccu. È vogli chì ti vogli, à un mumentu datu, ci fù un pocu di fumu. A ghjuvanetta missi tandu un pocu di paglia annantu à a punta di u ruchjettu, eppo missi dinò à voglia lu, lestru lestru. À pocu à pocu, u fumu divintò più pagnu è si poti veda una càstiza, eppo subitu dopu un'antra. Ci fù prima a fiara in l'ochji di a ghjuvanetta. U ghjuvanottu a fighjulava incù una certa ammirazioni. È mirava dinò, sottu a camisgia appena brutta, i tittuli dritti chì trasaltàvani à u ritmu di a vuglitura di u rochju. A fèmina aghjustò dinò un pocu di paglia. Eppo subitamenti, ci fù una fiararedda. A ghjuvanetta fighjulava, affascinata, 'ssa fiammuccia chì era nata. Quandu a paglia brusgiò, è chì a fiara diventò maiuredda, un surrisu illuminò u so visu è a fèmina avvicinò una lignatedda chì picceti à u so tornu.

Aiani intaccatu u focu dipoi un' ora. Ci era a brusta à l'ingrossu è l'animali arrustia beddu beddu. L'adori di a carri arrustita s'era impussissatu di quiddu spaziu fumacciosu. Erani surtiti tutti quanti da i so sàpari bughjosi. L'òmini è i ghjuvanotti riuniti pasavani annantu à i petri o puri in terra, in pìppuli pà a maiò parti. Una vintina erani guasi. Incù una petra pinzuta, un ghjuvanottu barbutu cacciò una striscia di carri chì u sangui ni sgucciulava. Parechji bracci è deci mani si pisetini à tempu versu quiddu pezzu di carri arrustitu appititanti. Ma u barbutu mughjò è i feci rinculà, è purghjiti dopu a striscia di carri à una ghjuvanetta d'aspettu misareddu, capeddibruna, cù u visu tuttu musginatu. Quidda chjappò u pezzu di carri incù i so dita brutti, u sdrisgiti di denti eppo n'inghjuttiti a mità d'un colpu. Quiss'altri ghjuvanutteddi mìssini à ghjastimà u barbutu :
– Ch'è tù secchi incastulatu !
– Ancu ti pizzichi eddu lu milvu !
– Ch'è tù lampi a melza !
– Eh ! lacheti la à Pitrina, ùn a viditi ch'edda hè famita ! Ùn a sapeti micca chì a ghjastema s'arrivolta. Eti da riescia à fà mi lucia u pelu è basta ! li risposi u barbutu, schirzendu. Eppo missi dinò à intazzà a carri.

Aia cuminciatu com'è una guerra clàssica, urdinaria. Chì ci n'era à spessu, guerri. Di manera paradussali, ci era à quiddi tempi menu viulenza tr'è l'individui, quandu inveci i guerri erani in crèscita. Nurmalamenti, 'ssi guerri ùn duravani micca più di trè o quattru anni. Ma quista quì cuntinuava è ùn ci era mezu ch'edda cissessi. Parechji paesi erani intarvinuti. L'allianzi s'erani furmati. Ci era stata a tantazioni ind'è parechji Stati o unioni di Puteri di fà usu d'armi più putenti, com'è l'armi nucleari di prima generazioni. I cosi s'erani ingattiviti quand'è a Siccidea aia fattu improdu di i vechji bombi à neutrona chì li firmavani in i dipòsiti. Tandu parechji Stati ani sbiutati l'armi vechji chì l'avanzavani. Ma à u locu di calà, i cumbatti erani stati più numarosi. Dopu funi apradati l'armi più putenti è tarrificanti criati da l'omu : armi à sopramagnetìsimu, à futoni, à svacu di materia, à nanuparticuli, è cètara è cètara. À u principiu, ùn diviani serva ch'è par dissuada, ma funi apradati listessi tandu. Ùn aiani nienti à veda cù l'armi nucleari di u XXesimu seculu, erani podarsi un millionu di volti più putenti. Diciani i dirighjenti di a Panàrmica è di u Comunili ch'eddu era par difenda si. Ghjustificavani tutti l'usu di 'ss'armi infirnali pà a probbia lighjìttima difesa. Ma senza renda si contu ch'eddi erani in traccia di distrughja a so pianeta, è par via di cunsiquenza, di scimpià u so locu, a so terra nativa, u so èssaru probbiu, di zuccà in i so ghjambi. Ù più tontu di i tonti ùn avaria mai pinsatu ch' eddu fussi pussìbuli di righjugna sìmula pazzia.

In 'ssa matinata di 2066, era un marti, ci fù prima una luci trimenti, bianchiccia, metàllica, di un culori scunnisciutu da a Natura è da l'òmini. Immensa, larga podarsi dui milla chilomitri, a luci murtìfara si pigliò un cuntinenti sanu, com'è un mantu vilanosu cappiatu da ghjiganti malvaghjìssimi. È 'ssa luci irreali durò forsi quaranta sicondi. I più quaranta sicondi longhi di a storia di l'umanità. Eppo’ ci fù u fracassu trimentìssimu. Un rimori insuppurtèvuli, mai intesu annantu à 'ssa Terra. Fù un marti di morti. Dopu, s'eddu si pò parlà di “dopu” chì forsi sarà statu un antru tempu, un' antra vita, ci fù ... u nienti. Anniintita era a vita, anniintiti erani i cuntinenti, anniintita era a Terra.

–Ci n'hè più pocu cignala avà. Ci voli à vattà li duranti l'ori pà pudè chjappà ni unu. S'eddi spariscini i cignala, chì emu da manghjà ? Ùn ci hè micca bistiamu : nè capri, nè pecuri, nè vacchi. Ùn ci hè più bulamu, ùn si vedi più nè parnici, nè tòrduli, nè trìzini. Ùn ci hè più manghjamentu indocu. Ùn ferma più ch'è trè o quattru ghjandaghji, l'emu conti l'altru ghjornu. Ci hè po dinò calchì merulaccia...
– U prublemu hè chi u bulamu viaghja da quand'è u Limitonu è à quandu varcatu eddu, si ni mori sùbitu sùbitu. Hè quidda a tràppula. Comu l'ani da sapè l'aceddi chì ùn ci vò micca à francà u Limitonu ?
– È comu s'hà da fà allora ? Comu emu da fà par pudè campà ? dumandò Petru Damianu, inchetu.
– Attenti chì calchì ricciu ci hè sempri ! L'aghju vistu mì, risposi Raffaeddu.
– È l'aciàrtuli. Ci sò, midè ! È uni beddi pochi, dissi Pitrunedda.
– Emu sempri da arrusta l'aciàrtuli ? feci rimarcà Raffaeddu.
– Ci emu da tichjà à gridda ? Sin'à quandu ? lampò Pitrunedda, annarbata.
– Ci firmarani sempri i sàmmuli in tempu di sàmmuli, è a lattaredda... D'inguernu, par furtuna, ci ferma sempri i baga è sopratuttu t'avemu 'ssi quattru castagni. Forsi ùn n'avarani micca a malatia custannu.
– Fussi edda puri, dissi Petru Damianu.
– Ma quantu emu da pudè tena cusì ? Quantu hà da durà 'ss'affari ? chersi Pitrunedda.
– Hè un beddu sapè..., risposi Raffaeddu, impinsiritu.

3 commentaires:

  1. U GENIU
    Avà ci simu ? Sarà cusì vicina a fine di u mondu o Sgiò scrittore, sarà ? Per disgrazia è ancu prima di ghjùnghjeci in veru, sta nuvella ci dà un'idea di ciò ch'ella puderebbe esse... . Scorre u Tempu è pare chì l'umanu fermi u listessu. Un èssare chì li piace à fà valè u so parè da ùnicu. Càmbianu l'arme, ma micca u bisognu d'attaccà lite è ben intesu à chì cerca trova.
    Peccatu chì quelli di a COP21 ùn sàppianu micca leghje u corsu ch'ossinò à certi passaghji averebbenu pussutu porghje l'arechje... . Infine ùn hè tantu sicura què !
    U tìtulu "U GENIU" quantunque pare prumetteci qualcosa d'inaspettatu. Da seguità...
    Una dumanda quantunque : u ritrattu chì affiureghja u scrittu à l'iniziu d'a nuvella, di chì si tratta ? Pare una pittura, ma ùn ne sò tantu sicura. L'autore di st'òpara chì arreca ancu u spaventu, quale hè ?

    RépondreSupprimer
  2. Ringraziamenti o Di sfughjita, pà 'ssi cummenti chì ci incuraghjiscini.
    Par disgrazia, ié ùn socu bonu ch'è à fà nascia calchì sensu misareddu da un pugnu di lettari o di paroli. Chì pà quiddu ritrattu, ci voli à dumandà à u capibloggu, parchì hè eddu chì l'hà missu è l'hà fatta incù u so geniu abituali.

    RépondreSupprimer
  3. S'agisci d'un' illustrazioni d'un artistu australianu, Ashley Wood, spicializatu in i dissegni postapucaliptichi à usu Mad Max. Par disgrazia ùn aghju più a riffarenza esatta, ma fendu una ricirca a truvareti pò dassi. U testu avendu à chì veda cù st'universu, m'hè parsu l'illustratori chì s'impunia.

    RépondreSupprimer