mercredi 3 mai 2017

Timpesta 2017 : Pauraccia

Una nuvella di Joëlle Secondi


Antoni s'era chjusu in lu so mondu, in li so limiti, beddi sputichi. Ridachjulendu, pensava « và bè », quì cunnoscu. Ùn avia manc'appena voglia di voltà in casa, nimu l'aspettava, è ghjera sempre tandu chì i boci si facianu senta. Quì, in tantu, c'era sempre qualchì sia incù qual'parlà. Ma u duttore avia dicisu altrimenti. Forsi i « psy » saranu peghju chè noi, pensava Antoni fighjulendu i so pidduli. Ci voli à dì, Antoni era sempre fighjulendu i so pidduli. Avia capitu subitu chì u so male addipularia tuttu for' chè u so ghjudiziu, è sta mani, si dumandava ciò ch'ellu diventaria fora. Era vultata, ùn era nè u sognu, nè una invinzioni di quiddi ! È quissa vulia bè dì ch'eddu ùn era di ssi mantagati chì pensanu chì i marziani sò piatti in li « tuyaux » di a casa par vardaddi, innò po’ ! Era pò esse scemu, ma micca imbicilu. C'eramu dinò, è basta !

« Allora, qual'hè u tontu trè steddi », dissi a boci. Antoni sbuttò à rida. Avia ricunnisciutu a boci di McMurphy, * ùn c'era nudda di meddu chè sti momenti, quand' eddu sbarcava ‘ssu scematicu capirossu irlandesu, è i risati addisperati ch'eddi si facianu comu s'eddi eranu stati arrimbati à u « comptoir », i risati eranu divintati i so cumpagni, com'è i sigaretti, ch' eddu cuntava par misurà ciò ch'eddu li fermava di sperenza è di piaceri par a ghjurnata. Fumà era ciò chì u campava. Ma pocu à pocu a pauraccia piddava u disopra, intantu quì fora, avianu talmenti bè travaddatu i ciarlatani è i vendi venda ch'un bel ghjornu, senza chì nimu si n'avvedissi, a Verità era sparita, è tandu à chì ghjuvava po’ sempre d'inghjotta tutti sti bruzulie chì u facianu tornà ciò ch'eddu ùn era** ?

– U infirmieri dumandò, o Antò chì c'hè ?
– Antò l'arrisposi, ma chì aghju da divintà fora ?
– Ùn vulii micca fighjulà a « télévision » ? ti cambiarà l'idei.
– Boci indrent'a scatula, ti ringraziu, n'aghju abbastanza.
– Aghju da vultà, dissi u infirmieri, è ti sentarei meddu, vidarei, com’è un presidenti.
– O saria bè ! Comu quand' eddu pidda a parola sicuru d'eddu.
– Isié o Antò t'aiutaremu.

L'angoscia u stringhjia pianu pianu, com' un cimentu. In li so sonnii Antoni avia cercu i so mani a nuttata sana, è a mani, l'avia trovi sposti annant'à a finestra, è avà eranu diti stesi versu eddu. Chì Cristu mi cechi ! Li s'arricumandavanu ! I sintìa bè è meddu ancu s'eddu sapia ch'eddu ùn c’era alcuna brea. Com’è carta di vetru frustendu i punti di i so narbi. Si saria ancu piattu sott'à u lettu o puri liatu in una camisgiola, ma si dissi in eddu stessu ch' edd' era meddu di truvassi altr'affari, è si concentrò annant'à l'orizonti. Aspettava u mumentu quandu u mare piddaria u culori di i nivuli, rossicciu à u nordu. Certi volti a bellezza di a natura era com’è un analgesicu putenti, ma sta mani li voltava u riboccu, Antoni ni sentia com’è u stridu metallicu, pichjenduli in capu, è sapia chì s'edda ùn piantava 'ssa brea una paura senza nome u si piddaria. Alora si spicciava di rifletta, ma fà è fà, ùn capia nè parchì nè comu n'eramu ghjunti à ‘ssu puntu nè quantu edda duraria. Ci vulia à dì chì a ghjenti ùn si tenianu più trà di eddi, è ùn eranu micca tutti sti comu vai ? ch'omu si spartia da mani à sera com’è par piddassi a frebba inc'u termometru in culu, ch'avia da cambià l'affari. Era vultata ! In quattr'è trè setti partariamu tutti in còglia.

Antoni fissava a finestra, è di colpu, li si parò d'avè ochji daret'à u capu, ochji chì fighjulavanu in altrò, altri cosi, pur'altri cosi.

Ghjè tandu ch'eddu a vidì. Ricuddava a strada à mez' à i pampasgioli. Ridachjulava, da luntanu si vedianu luce i so denti. Ci vulia à fughja, è subitu ancu !

Vultendu, l'infirmieru truvò a camara biota è a télévision accesa. BFMTV girava in tondu...

... « scorsu deci ori sta mani, Marine Le Pen salutò i ghjornalisti prima d'ingagiassi annant' à u tappettu rossu di a corti di l'Elysée induve edda fù accolta par François Hollande par a ceremonia di passazioni di u putere, eppo’ dopu si ni sò intruti in drentu par una discursata è a rimissa di i codici nuclearii ».

Ùn si dice mai à qualchì sia di quantu eddu hè tontu, ma à chì ghjovarìa di sapè ? Induve eddu era avà, Antoni n'era sicuru, ùn avia più primura, più micca micca.




*Paroli imprestati da Randall Patrick McMurphy, eroe di u rumanzu di Ken Kesey « vol au-dessus d'un nid de coucou »
**Una frasa di Ken Kesey.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire