mardi 12 janvier 2016

Muhammad u « bauab »

Una nuvella di Fabien Flori


« uarrèd, itnin, talattà, arbà, ramsà... », Francescu Luigi era pusatu nant’à u guidone di Muhammad è ripassava a so lezziò d’arabu mentre chì a bicicletta filava à strappà l’aria in u carrughju cummercente di « Sakanat-el-Maadi ». U ventu chì staffilava u so visu l’impedia d’apre l’ochji è, cum’è tutte e sere, Francescu Luigi si lasciava cunduce à a ceca à mezu à i carrughji di u Cairo, suladimente guidatu da i prufumi è e voce di a stretta. Ognitantu, Muhammad si piantava ind’è Tarek chì tinia una butteiuccia in Sakanat, cumprava duie cipolle è qualchì pumata, un pane di forma schjacciata è si pusava pocu tempu dopu nant’à e scale di a nostra casa per priparassi un spuntinu. Francescu-Luigi era incucculitu à cantu à ellu, u stava à sente è ùn avia chè risa in bocca.

  Cù a so mustaccia fina, Muhammad paria d'esse un cantadore palermitanu. Ghjera un omu sgualtru, intelligente è, ancu s’ellu era pocu struitu, avia amparatu da per ellu u francese, l’inglese è ancu qualchì parolla di talianu. Muhammad era u « bauab » di u nostru casamentu chì cuntava una vintina d’appartamenti è, ogni mese, i lucatarii li davanu qualchì soldu per assicurà a securità di l’edifiziu, pulisce e vitture, pagà e fatture o rende diversi servizii dumestichi ; ghjera quessa a missione d’un « bauab ». Cum’è a maiò parte di i so cungeneri, Muhammad stava à u pian’ di terra, solu, in una stanza senza finestra è senza acqua. Una volta à a settimana, ritruvava a so moglie è i so figlioli chì campavanu in a campagna di u delta di u Nilu. Pensu chì u fattu d’occupassi di Francescu Luigi li ramintava i soi è avia sviluppatu un affettu speziale per u nostru mascettu.

Ogni casamentu è di manera generale, ogni scornu di u Cairo, ancu u più piduchjosu, avia u so « bauab » ! Ind’è l’Egittu di u Presidente Mubarak, i « bauab » custituianu una reta di spie chì rinsignavanu a pulizza nant’à l’attività di a pupulazione. Muhammad ùn dirucava micca à a regula è era spessu interrugatu da l’armata nant’à tal’ lucatariu o tal’ visitadore. Sia cum’ella sia, Muhammad era diventatu un amicu, una persona ch’avia a nostra cunfidenza è chì s’occupava di u nostru figliolu cume s’ellu era statu di u so sangue.

Tutte e sere, Muhammad si mischiava à a sempiterna prucessiò di e vitture di lussu chì furmava una granitula è chì caminava in fila versu l'Irish School, una scola privata di u Cairo. A scola era friquentata da una maiurità di zitelli stranieri vinendu da un mezu suciale favurizatu. Ancu s’è l'atmusfera di 'ssa scola ci dispiacia appena, Francescu Luigi era scularizatu quallà.

Cum’è sempre, Dawn, a so camarata di ghjocu, dicia chì u so sciuffore avia da vene à circalla è Francescu Luigi li rispundia chì anch'ellu aspittava u soiu ; ma mentre chì un vitturone neru si cansava per Dawn, Francescu-Luigi, ellu, agguattava a venuta di Muhammad nant'à a so vechja bicicletta rughjinosa. Sott'à l'ochji invidiosi di l'astri zitelli, Muhammad u facia cullà nant'à u guidone, mettia u so saccu à collu è si n'andava per 'sse strette misteriose è affascinante. A lezziò d'arabu pudia cumincià ! « uarrèd, itnin, talattà, arbà, ramsà... », Muhammad serpighjava trà i carretti di i mercanti per fassi piazza in a calca, facia mottu à unu, ne liticava un antru. U fattu di rientre da a scola era sempre un' aventura.

Parechji anni si sò scorsi ma quandu Francescu-Luigi si ramenta 'sse stonde, li rivene sempre in bocca u gustu inzuccheratu di i prufumi di 'ssa tarra, u sintimu d'avè cundivisu u pane è l'oliu, a cuscenza d'avè in ellu stessu appena di 'ssa cultura egizziana millenaria.



2 commentaires:

  1. Chì bellu viaghju chì vo' ci fate fà quì o Fabien. È furtunatu ch'ellu hè u zitellucciu Francescu Luigi d'avè dighjà scupertu à u s'età d'altri paesi, vale à dì d'altri usi.
    Grazie tante pè sta lettura è di sicuru à lèghjevi prestu ...

    RépondreSupprimer
  2. Vi ringraziu per 'ssu cumentu... i nostri figlioli sò furtunati ma ùn a sanu ancu !

    RépondreSupprimer