jeudi 11 janvier 2018

Una festa trimenda (2/2)

Una nuvella di Paulu Franceschi



– “Socu Orsu Filipponu. Socu incaricatu d’accumpagnà vi in ascinsori. Socu dinò eiu chì viniraghju à circà vi quand’è no vultemu. Prima vi aghju da leghja u rigulamentu...”

Dapoi cinqui minuti, l’impiigatu lighjia u cuntrattu.

– ... Hè difesa d’avè qualsiasi ughjettu, attrazzu o arnesi addossu. Ben intesu hè intardita di carrià armi, culteddi, pistoli laseriformi, o n’importa.... Hè chjaru?

Anghjulu Liviu fighjulava attentamenti l’impiigatu. Era un Erculu, misurava forsi più di dui metri... Quissu po sì chì mi manghja a suppa in capu, pinsò Anghjulu Liviu. Fighjulendu lu da vicinu, t’aia certi denti chì s’assumigliavani più à sanni di cignali ch’à denti di cristianu. Ma quiddu ùn dismittia di leghja....

– In soprapiù, ghjuntu à l’ultimu pianu timpurali, ùn ci hà da vulè à cambià nudda, nudda. Ùn si pò piglià niscun’ ughjettu sopr’à locu. Ci voli à lacà u locu tali è quali, senza purtà si a minima cosa è senza cambià nudda nienti. Par dì la di un’antra manera, si parti senza nudda è si volta senza nudda. Da bia è da manghjà, ci sarà sopr’à locu. Hè capita?
– Capita ghjè, dissi Anghjulu Liviu. Di tutta manera, incù quissu u culossu, si vidia chì ci era pocu piazza pà a cuntistazioni...
– Par dì la in corti paroli, a regula hè quissa : ùn si cambia nudda. Ripetu : ùn si pò fà nisciun cambiamentu. Hè capita ?
– Semu intesi cusì.

L’erculu cuntinuava:

– Riguardu à i parsoni avà, quiddi chì erani prisenti à a ghjunghjenza, devini essa dinò prisenti à a partenza. Senza eccezzioni. Quiddu chì parti,... devi vultà. 
– À chì và è volta bon viaghju faci..., dissi Anghjulu Liviu, surridendu.

Ma l’impiigatu ùn aia tanta voglia di ciavvannà. Aia fattu neci d’un senta. Ùn irisposi, mancu.

– À mè, mi piaci sempri à rida, sapeti. Hè sempri megliu cà di fà u musu. Ùn hè vera ? insistiti Anghjulu Liviu.

Ma Orsu Filipponu ùn aia mancu stampa a voglia di rida. Strignia i so scartafacciuli. L’era forsi ancu dispiaciuta...

– Ùn aveti micca quistioni ?
– Allora semu pronti à parta. Intriti puri in ascinsori, intriti... À parta d’avà, pò succeda ch’e vi chjamessi “Novi”. Mi scusu pà ‘ssu nomu, chì ùn hè tantu eleganti, ma hè a sola manera par mè d’ùn fà mi calchì imbrumagata in i noma è in i parsoni. Calchì volta, hè appena cumplicatu. Capiti ciò ch’e vogliu dì ?
– Sicura. Feti com’edda vi pari.

* * *

L’ascinsori si muvia avà à freccia à freccia. A parsona si sintia com’è cullucata à listessu tempu in parechji dirizzioni. Una sinsazioni à tempu strana, scunnisciuta è straurdinaria. Un mischiu trimenti di goia intensa è di paura.

– Ci emu da cansà prima à u pianu 2038, dissi Orsu Filipponu.

Si sintì u rimori, in dolci, di a mossa di l’ascinsori. À u capu di calchì stonda, l’ascinsori piantò. A porta magnetica s’aprì è l’omu intriti.

– Benvinutu in ascinsori timpurali, li dissi Orsu Filipponu. Po li porsi una ticchetta chì ci era marcatu annantu “8”. “Ottu” salutò à Orsu Filipponu è si lampò par abbraccià à Anghjulu Liviu.
– Ti ringraziu pà u to invitu. Quantu ni socu felici. Ma dighjà, ùn ti n’ingrisgi micca un pocu? dissi “Ottu”.
– À chì ùn invechja hè pena di vita! risposi Anghjulu Liviu.

Orsu Filipponu cuntinuò:

– O “Ottu”, vi aghju da leghja u rigulamentu...

À quandu finita a littura, Orsu Filipponu aghjustò:

– Avà ci tocca à cansà ci à u 2037.

A mossa di l’ascinsori ripresi. Quandu a porta s’apriti, intriti un omu incustumatu, in tocchisi, chì ridia in tuttu.

– Seti benvinutu in u nosciu ascinsori timpurali, li dissi Orsu Filipponu com’è di solitu. Po li porsi a ticchetta intitulata “7”. Quandu “Setti” vissi à “Ottu” è à Anghjulu Liviu, u so visu s’alluminò di colpu. S’avanzò par basgià li à tremindù. 
– Quantu mi faci piaceri di veda vi ! Chì felicità di truvà vi quì ! Ghjust’appuntu ùn era micca sicuru di veda vi. Allora socu beddu cuntenti di truvà vi !

Ma Orsu Filipponu intarrumpiti l’abbracciata è a cunverta:

– Avali ci semu guasgi tutti. Ùn ci ferma più ch’è à cansà ci à u pianu 2036 è à ricuparà à “Sei” chì ci aspetta. 

À u capu di una stundetta, ghjunsini à u pianu 2036. A porta si aprì un’antra volta è intriti “Sei”, ben missu, eleganti. Orsu Filipponu u salutò com’è di regula:

– Salutu è benvinutu in ascinsori timpurali ! Eccu a voscia ticchetta.

È li porsi u “6”. Po “Sei” si lampò versu Anghjulu Liviu, “Setti” è “Ottu”:

– À quali aghju da abbraccià prima, dissi ridendu ? Cumenciu pà u più vechju ! 

Po “Sei”avanzò è basgiò à Anghjulu Liviu.

– Scuseti, ma ùn ci vò micca à tardà. Chì avà vi aghju da accumpagnà insin’à u nosciu salonu eppo dopu, vi aghju da lascià, dissi Orsu Filipponu. Vultaraghju da quì à dui ori. Scialeti vi la, prufiteti ni bè è ùn vi sminticheti micca di rispittà tuttu u rigulamentu !

* * *

I quattru lambraschi pasavani annantu un carrigonu di stilu mudernu. Annantu à a tola di a pezza esagunali, ci era manghjuscula è bivendi à buzeffia. A filicità si lighjia avà annantu à ogni visu. A ghjustra pudia cumincià... Fù Anghjulu Liviu à inizià u cantu :


– Quantu mi faci piaceri
Di truvà ci riuniti
Tutti quanti o ghjenti cara
Eti avutu i vosci inviti
Ci ritruvemu insemu
Com’è in a mani li diti

È subitu ci fubbi a risposta di “Sei”:

– Temu ch’è di l’aritmetica
U ramentu s’alluntani
Vecu à Anghjulu Liviu
Credu ch’ùn sà più cuntàni
Forsi po l’ha sminticata
T’hà cinqui diti la mani

Po “Ottu” ripresi subitu subitu:

– A rispunsabulità
Di a risposta l’aghju à dossu
Ma in quista discussioni
Ùn ci hè tantu paradossu
M’avvecu ch’Anghjulu Liviu
Ùn conta lu ditu grossu

Fù “Setti” à cuntinuà:

– Allora rispundaraghju
Senza timori alcunu
Tempu ùn aghju di rifletta
Chì appena socu ghjuntu
Ma accadi certi volti
Ch’è quattru fussini unu

È “Sei” aghjustò subitu:

– Di quissa la discutita
Fermu disuriintatu
Si perdi grecu è latinu
Socu sbarabattulatu
Ùn ci hè mezu di sapè
S’è sò unu o s’è sò quattru

Po Anghjulu Liviu s’arrizzò è risposi:

– Chì unu è quattru sò uguali
Ma lu fattu quì s’assensa
In a vita ci vò di andà
Aldilà di l’apparenza
Si sà par ogni parsona
Hè un misteru a so essarenza

À quandu intesu l’ultimu filari, l’altri trè si pisetini di colpu, à chì sciaccamanendu, à chì mughjendu, à chì fendu l’evviva. A sala esagunali fù intunata di un trostu è un tazzu inabituali. À u capu di una stundetta, “Sei” ripigliò:

– Anghjulu Liviu lu vechju
La so musa ùn hè avara
Ancu fora di li so loca
Tramanda parola rara
Cun eddu a palisaraghju
Tutti i ghjorna si n’ampara

È “Setti” cuntinuò:

– Si sà bè ch’è in a vita
Ùn pudemu sapè tuttu
U cuncettu d’essarenza 
Da mè ùn era saputu
Ripartu ancu più riccu
Ch’è quandu ni sò vinutu

È in ‘ssu modu, i quattru lambraschi cuntinueti mentri più di un’ora è mezu...

* * *

L’impiigatu era intrutu in a sala esagunali. S’adrizzò à Anghjulu Liviu:

– Hè compiu, avali. Allora, s’hè passata bè ?
– Benissimu, dissi Anghjulu Liviu.
– Hè andata d’incantu, aghjustò “Setti”.
– Ùn eti lacatu nudda ?
– Innò.
– Cambià, ùn eti cambiatu nudda?
– Innò. Emu lacatu tuttu tali è quali. Ùn ci hè statu nisciun cambiamentu.
– U cambiamentu sì chì ci hè statu..., dissi ridendu Anghjulu Liviu. Ripartimu più cuntenti ch’è quand’è no semu ghjunti. Ind’edda ci era a tristizia, ci hè a goia...
– È ni sapemu dinò un pocu di più..., aghjustò “Setti”.
– Hè vera ch’emu amparatu una parola, spiigò “Ottu”.
– Chì parola ? dissi l’impiigatu.
– L’ “essarenza”.
– Quali hè po chi sapia di l’ “essarenza” prima di vena quì? aghjustò “Sei”.
– È ‘ssa parola, ùn a cunnisciati micca prima di vena ? chersi l’impiigatu.
– Mancu stampa ! dissi “Setti”. Par contu meiu, ùn l’aia mai intesa.
– Mancu eiu ! dissi “Ottu”.

Orsu Filipponu riflittiti un attimu po cacceti u telefuninu da a so stacca.

– Cambià, ùn ani cambiatu nisciun ughjettu, o Michè. Ma ci hè statu ‘ssa parola... Dicini chì l’ani invintata...

À quandu si sintia calchì infrasata brevi d’Orsu Filipponu, à quandu si sintia risunà calchì stonda greva da quiss’altra lati.

– Hà dittu ch’ùn l’aia mai intesa prima, o Michè... L’ “essarenza”... Dicini chì calcosa ani amparatu... 

A cunvarsazioni durò cinqui longhi minuti. Po Orsu Filipponu chjusi u so telefuninu. Si saria dittu ch’eddu era inpinsiritu...

– Avà ci tocca à ripiglià l’ascinsori, dissi.

À quandu intruti tutt’è cinqui in ascinsori. Orsu Filipponu tuccò u buttò chì era marcatu “2039”.

– Aiò, ci ni ricuddemu avà.

Po ci fù listessa sinsazioni strana di mova si ni in parechji loca à listessu tempu.

– Si diciaria ch’è no ci avvizzemu, dissi “Sei”...

Ma à tempu compii ‘ssi paroli, Orsu Filipponu cacciò da a so stacca una stilipistola è l’uriintò versu “Sei”. A striscia turchina di a stilipistola si vissi un tempu annantu à u coddu di “Sei” eppo si fissò à mezu pettu. Subitu dopu ci fù un alu intensu, insuppurtevuli, d'un culori inumanu, accumpagnatu d’un sonu acutu è tarrificanti. Fù com’è s’è a forza smisurata di una saietta aia invaditu u spaziu strettu strettu di l’ascinsori. Spariti “Sei” in un lampu. Ma à listessu tempu, sparitini ancu “Setti”, “Ottu” è Anghjulu Liviu. Orsu Filipponu si firmò solu in ascinsori. Di “Sei”, “Setti”, “Ottu” è Anghjulu Liviu ùn firmava più ch’una piccula mora di pulvaretta annantu à u sulaghju di pedi di l’ascinsori, ind’eddu si tinia innanzi “Sei”. Ni s’innalzava un fumarolu misareddu. Orsu Filipponu deti un calciu drentu, è una sprissioni schirzanti li corsi in faccia :

– Hè compiu u to viaghju ! dissi eddu.

Fini

2639

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire