mardi 4 avril 2017

Here comes the sun... (2/2)

Una nuvella di Lisandru Filippi


Ed’ hè tandu ch’edda m’hà assaltatu ! M’hà coltu di colpu, com’è una saitata. Una punghjitura in ochji, da accicà mi par lu sempri ! Hà picciatu prima a me curnea, è pò s’hè incaricata di metta u sussuru in u me cristalinu. È dopu, pian’ pianinu s’hè insirita in u me narbu òtticu, da viaghjà senza mancu piantà un attimu ver di u centru di a visioni postu quì, daretu à u me globu oculariu. S’hà invasu u me ciarbeddu sanicciu è s’hè impressa par lu sempiternu in i me neuroni da ùn lascià mi asgiu à sminticà la mai. M’hà fattu trizinà l’essa, è pò m’hè ghjunta com’è una ziricata à l’anima, un russori in i bucceddi è un calori stranu in u trefondu di mè... M’hà ciambuttatu in tuttu sta visioni anghjulina, chì m’hè parsu da veru di avè francu u zoghju di un’altra dimensioni, piatta in un mondu scunnisciutu, com’è un sonniu scittatu, ochji aparti. Comu pudarà asista una biddezza simula à mezu à un decoru cusì pessimu è fantasimatu ? L’avarani visti i me cumpagni di galera? Saraghju solu eiu toccu da a grazia? 

Fighjulavu inghjiru à mè, tutti sti corci di ghjenti in spaluzzera cuttidiana, par veda s’eddi aviani cuscenza di a stonda d’incantu cilestu chì ci avia fattu ricalu di u so ricamu. Nimu ùn paria d’avè parcipitu stu sintimu stranu chì m’avia puntu in cori, nemmemu vistu un suppuleddu di sta maghjina fughjiticcia chì c’era aparsa tandu. Nimu... 

Solu eiu, sempri quì, ochji sciuppati è menti in frastornu... Chì ci faciu eiu quì à mezu à tutti st’errenti in caràcolu ? Chì saria u me distinu custrettu à stà mi ni à mezu à issa prucissiò di peregrini senza visi ? À campa ch’edda m’hè ghjunta sta visioni da fà mi capiscia chì a me vita ùn pudia, ùn duvia essa quì à buleghju à stu mondu scunfinitu, senza monti da francà, nè poghji da cincinà, nè mari da ciuttà... Ma cù solu, à li volti, qualchì dui cavaddi verdi da fà contu in darru ! 

L’aghju vistu affacà si cusì, pocu à pocu, com’è à pasponi, escia da u nibbiaconu zeppu di sta matinata cutrata d’un inguernu longu longu, culà ver di u livanti, à mezu à i dui sciaminè fumichenti di una cintrala elettrica grisgiogna è lacrimosa, cinta à pianuri ghjilati è à casamenti cechi. S’hè alzatu straziendu, in un sforzu scioccu è smisuratu... Hà stinzatu a so chjoma russiccia è s’hè pisatu di colpu da imbiddiscia in un sfocu tamantu sti lochi di l’addisperu. Da i so raghji inrussuliti in l’aria pagna è fresca di sta matinata d’inguernu cutratu, è chì paria d’ùn finiscia mai, hà fattu stu soli inguernali sciuppittà lu me essari sanu sanu. Hà lampatu in tarra, in una fiacculata trimenda, tutti i me certezzi è i maghjini cuntrarii chì stu paesi di vomitu ritinutu mi s’intrundava in capu. 

Meiu ùn era stu locu, ma pessimu pessimu mancu ùn era ! Ci si accadiani à li volti miraculeddi d’incanti passaticci è curciareddi, ma chì faciani creda à quiddu chì i si sapia sbuscà chì tuttu ùn era vanu è ch’una vita altra ci si pudia fà. Stu soli russicciu fughjiticciu mi s’hà purtatu cun’eddu, è u m’aghju purtatu cù mecu.

Ma comu sarà chì stu pisà di soli u m’aghju sempri tinutu impresu à menti ? N’avaraghju vistu soli à tramonti è à fà di ghjornu, longu à sti notti di scialu, è di sciuchezza sparta ? Ciuttà soli incantati è beati culà in i me lochi, quandu s’insanguinisci u mari à bunaccia morta, è chì parini celi è ondi accuppià si in un imbuleghju ultimu… Ma u solu chì rivecu sempri hè quiddu di sti lochi luntani luntani avà, di sti tempi passatoni di una ghjuventù sminticata ! Mi si riveni di quandu in quandu in i me sonnii d’altrò, à l’abrucata o a l’alburighjata, mischiatu cù stu ritrattu tarcanu di Manet, « Impression soleil levant », chì i maghji di i batteddi stinzati ver di u celu rusulinu di stu portu incertu sò quant’è i me sciaminè fumichenti, persi in u vapori nibbiacosu di sta matina infritulita. Ed’eiu à mezu à sta maghjina, quant’è sta ciatta in vuchera persa, à buleghju, è immersa in un’eternità di sfurtuna. 

Innò chì ùn possu sminticà, nè a stonda pricisa di l’affaccu sulionu, nè puru u sintimu inchettu di l’affondu trimendu in una vita nicata è vana ! Battia forti à menti u polsu scioccu di un cori impauritu chì ùn vulia essa quant’è l’altri, prighjuneru ab’eternu di un passa è veni sfrinatu è scunfinitu mai… « Da a casa à l’usina, cusì sinu à a morte… » dicia a canzona di sta ghjuventù di tandu ! Mai ùn saria a meia sta sorti ! Mai ùn fariu stu viaghju in darru, da frazzà essari è menti ! Eiu ùn socu paru à eddi ! Socu di un’altra leva, di un’altra vita ! Di un’altru locu ! Di culà !!! È stu soli à u pisà, puru fasciatu di mal’aria, a mi feci capiscia ! Fughja à l’arritrosa, senza mai vultà, nè fighjulà in daretu ! Fà lu mova in sensu altru l’andà di a me vita dighjà scritta, cambià a sorti… Essa quiddu solu chì viaghja scalzu in l’infilarata umana chì varca a strada nantu à un passaghju pidognu da canciddà a fini di u traghjettu. Essa Paul MacCartney ! 

Quarant’anni dopu, socu quì è si pesa sempri in capu meiu stu soli d’una volta sola. Hè ghjirata altru a vita, colma di sonnii sempri, di musica è di fiuri più beddi, quì in u me locu bramatu è ritrovu. Pensu cusì, alibrendu i me biscotti a manca di a cuppetta di u caffè caldu fattu di pocu, almanaccati una sopra l’altra, u me buttiru è a me cunfittura à dritta, a me sciuvamanu accantu à a me cuchjarina, i nutizii di u ghjornu sussurati com’è di solitu da a radiu nustrali, à sottu voci da ùn scità u casamentu sanu, u me « Teleramà » postu davanti à mè à capu di a tazza, sempri listessu da tant’anni, par dà si un’aria di riflissioni, un’uchjata à u riloghju è compiu u sdighjunu, nettu, asciuvu, apru i parsiani, cercu u soli in spera di un ritrovu è mi ni vocu à lavà mi… Com’è di solitu… Com’è tutti i ghjorni… 

Com’è ùn l’aviu mai vulsuta fà, sta vita chì sfila daretu à u vetru di a sala, spalancatu nantu à un mari cunfinitu in l’apartura stretta stretta lasciata da tanti palazzi cechi sculuriti, in sti matinati di l’oramai ! 
« And I say… It’ allright… » cantarà sempri George Harrison.


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire