samedi 31 mars 2018

Cuncorsu Chjuditura 17/18 : A vindetta di u banditu Lisandronu

Un testu di Tao Rezé


A me pistola hè posta annant’à a so chjeccula. U so sangu miscia tutt’u longu di u so coddu, surtindu da una staffilata di deci centimi tagliendu a so guancia in dui pezzi sanguinosi. I so mughji risunendu da a piazza di a ghjesia fin’à i vaddi persi di a muntagna. U Ghjargu entri in a casa, u fucili in manu, u sguardu chì fughji. 

- Ho Lisandrò, spicciati, i giandarmi poni sbarcà à ugni mumentu ! lascia ‘ssu ghjacaru tranquillu, l’hai dighjà assai straziatu cusì, andemu ! 
- Aspetta o amicu, u devu tumbà sinnò parlarà di tuttu ciò ch’avemu fattu. 
- Aiò, in a so cundizioni, ùn parlarà mai più, pensu… 
- Và bè, emu da andà. Spergu chì st’inculatu hà da cripà prestu… 

Un ultimu sguardu à a so vittima, è i dui cumpari scappani in a notti calma è silinziosa, lascendu à Filippacciu daretu, ciuttatu in u so sangu. 

*** 

1841. Una bedd’annata mi pari, u principiu di a storia chì tutt’u mondu conta dapoi tanti generazioni, ma nimu cunnosci a vera storia. Fù a storia di a me vita. A storia di u banditu Lisandronu. 

Viaghju annant’à un violu di muntagna, solu incù u me fucili è i dimonii di u me passatu. U soli si alza pianu pianu à traversu à i branchi sicchi di ‘ssu mesi d’uttrovi. I cimi di ‘ssu paesu dannatu erani sanguinosi, ‘ssu beddu culori chì annunciaia una nova ghjurnata è chì mi pruvaia ch’e eru scampatu una ghjurnata di più. Puttana di vita. Vita di ghjacaru, parsiguitatu pà ‘ssi furdani di giandarmi. Undici anni fà, aghju tumbatu l’ufficiali di u me paesu, fù st’affari chì hà marcatu à me intruta in ‘ssa vita di disgrazia. Sentu i brioni di tutt’a giandarmaria impressu à mè. A me firita s’amalinghjisci, ùn possu più marchjà. Sarà cusì chì idda s’arristarà a storia di Lisandronu ? Solu in a machja, firitu, tumbatu da ‘ssi sbiri, in i muntagni di Cuparchjata, u me paesu tantu caru ? 

A badda mi sgriscia è finisci à so cursa in i branchi di a machja. I giandarmi ? dighjà ? Nò, un hè micca pussibili ! À u mumentu ch’e’ m’aghju da rialzà, vicu un vultisgiori mezu piattatu in a machja. Induva sò U Ghjargu è Petru Minutu quand’aghju bisognu d’iddi ? Ripiddu a me scappera com’è possu, fin’à una sapara chì strapiomba a vaddi di Cuparchjata. I vultisgiori s’avvicinani, ma puntani i so fucili versu u strittonu à manca di a me pusizioni. È d’un colpu, capiscu. Vicu dui ombri chi corrini versu mè. 

- Tè mocu ! Tè mocu ! 

Aghju mughjatu senza rifletta, un raghju d’addisperu, tafunendu u vangonu com’è un colpu di fucili, firmendu à Petru Minutu è u Ghjargu d’un colpu, ma dui ditunazioni ribombani dighjà annant’à a cuddetta di u pasciali. L’ultima spiranza veni di mora. Chì fà ? Chì possu fà ? Ùn c’hè più nudda à fà. Vicu un vultisgiori chì punta a so pistola in a me dirizzioni, incù un’ surrisu gattivu è triunfali. 

Sè a morti mi chjama, a devu raghjunghja senza aspittà. Ùn aghju più a forza di fughjala. A badda tocca u me ciarbeddu. Issa badda ch’aghju tinutu dapoi tant’anni. Ci semu. A fini di a me storia, agunizendu com’è tutt’i numici ch’aghju tumbatu duranti a me vita. Una vita di ghjacaru si finisci com’è un ghjacaru. Hè a seguita logica di tutt’i storii di i banditi. Comu so’ ghjuntu qui ? Hè colpa toia, o Matalè… è quidda di ‘ssu traditori di Filippacciu, ben sicura. Tù, o bella Matalè, parchì aghju avutu a scimità di essa innamuratu di tè ? 

Avà ch’aghju da mora, tumbatu da i vultisgiori, pensu à tè, a prima è l’ultima pazzia di a me vita : parchì ùn t’aghju micca tumbatu ? Parchì aghju ascultatu u Ghjargu ? È tù, chì avii fattu pà mirità ‘ssa sorti crudeli, o Filippacciu ? Nudda, solamenti spusà l’innamurata d’un banditu cusì urgugliosu, un banditu tamantu, eu, u banditu Lisandronu. 

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire