mardi 29 novembre 2016

Ghjaddicu russu (Natale Guastu, testu 4)

Una nuvella di Ghjuvan Federiccu Terrazzoni


« Ùn mi fighjulà cussì ! a socu chì Natali hè una festa chì conta monda par tè, ma ùn ti n’inveni più ? A t’avìa purtantu ditta, u mesi scursu, ch’aghju accittatu di fà ori in più, chì innanzi à i vacanzi semu sempri affaccindati, cù un mondu di cartulari impurtanti à compia. Eppo’ pà contu meu, a sà po’ bè ! hè sempri stata una sera com’è tant’altri, mi n’impippu eu, ùn ci entru in quissu ghjocu di u cunsummu stremu, ùn m’hè mai piaciutu quissu, l’ambiu supirficiali, di luma è luminedda à buzeffu, è pacchetta à ùn più pudè. Tutta manera ùn vali a pena di circà spiicazioni, hè troppu tardi avà, ùn possu più ricusà. Simmai, manghja puri, masimu chì pensu chì i cullega cummandarani calchì piattu fattu à l'ustarìa chinesa, ma ti prumettu chì vultendu, sè tù sè sempri svighja, è s'ùn socu troppu crechju, vinaraghju à truvatti suttu à i linzola, da fammi pardunà comu si devi ».

Funi quissi l’ultimi paroli di Matteu, sciacchendusi d’un colpu a tazza di u caffè, nanzi di parta à u travaddu, basgiendumi in fronti à a lestra, com’è ugni mani dapo’ dui anni ch’è nò campaiamu insembu. Cuminciaia à cunnoscialu bè, bisogna à adimetta ch’era appena, comu dì, spìciali, iè a parola hè quissa, spiciali, duvìa sempri fà tuttu di manera sfarenti, ùn si vulìa assumiddà à nimu, ùn ci vulìa à parlalli di modi, cridanzi o di tradizioni, mai ch’idda sìa ! Socu cuscenti chì pò parè appena l’abituali scasciu fimminili, ma par un dittu, ùn m’hà mai uffertu nè fiora, nè cicculata, è più pocu parfuma. Ceni appena attillati, à u lumu di i candela, o d’un caminu, com'è tanti innamurati, ghjenti nurmali diciaremu, ùn n'emu m'ai fattu. Mi dicìa ch'erani tuntii vani, com'è issi stundi fistivi, chì à sentalu dì, ùn sintìani nè à pani nè à casgiu, à pinsacci appena avali, hè vera ch’era à spissu scuntrosu. Tè ! v’hà da parè sicuramenti scemu, ma eccu un asempiu chì difinisci bè u parsunaghju, ad ugni Natali ricusaia di cumprammi un ghjaddicu, o a minima stidda o luci da vesta u nosciu appartamentu cù un pucuchju di calori. A sapìa purtantu chì, da chjuca, mi piacìani monda quissi stundi di fini d’annata, quissa magìa, u pudìa fà un picculu sforzu… Nò, ùn ni vulìa veda u culori, ed eu brava è bona, è ci voli à dì supratuttu innamurata persa, ùn circaia à impittà i so scelti.

È pà essa cumplittamenti sincera cù voscu, sò più o menu dui mesa chì ùn durmìa tranquilla, mi matriculaia u ciarbeddu, l’eti dighjà avuta quissa gattiva imprissioni, quissu sintimu amaru, chì vi togli in drintu ? Era cunvinta, senza avè provi, chì si tinìa cù calchissìa à l’appiattu, ùn a socu, suspittaia calcosa. U surrisu à i lapra, mi rispundìa sempri chì mi facìa falzi idei, chì mi duvìa caccià da u capu tutti quissi pinsera. Ben intesu, l’avìa cuntatu a stodia di i me ghjinitori, sapìa quantu avìa suffertu di a so spiccanza, è ghjucaia bè nantu à quissa, prumittia ch’ùn era di quissi purcedda dunnaghji, chì ghjustamenti ùn avìa nudda à chì veda incù l’altri tippi, è chì mi vidìa com’è a donna di a so vita, a sola è l’unica, a mamma di i so fiddoli à vena, quidda à a quali avìa rigalatu u so cori, è ch’iddu mi tinìa caru com’è ùn pudìa mai imaghjinà di tena à nimu, d’altrondi avìami u prughjettu di fidanzacci prestu. Ditimi ghjà, pudarìati dubbità vò di a sincirità di tali paroli ? Avali chì ci pensu, era infatti una certa manera d’ammansami.

A socu chì vi contu appena a me vita, ma da ghjovana era passiunata da tutti quissi telefilmi americani, cù duttori è infirmieri chì campaiani stodii scemi in quissi spidali. Dunqua, bedda dicisa, aghju principiatu studii di midicina, vulìa essa di quiddi prufissori chì salvaiani i viti ad ugni uparazioni à cori apartu, rendami utili pà a sucità. Ma quandu aghju cunnisciutu à Matteu, par amori, o piuttostu niscentrìa, aghju lintatu tuttu da suvitallu quì. 

Infini, in principiu di sirata, era à mità stracquata nant’à u suffà, fighjulendu i sempiterni tuntii ch’iddi passaiani à a tilivisiò, è d’un trattu mi socu dittu : basta, ùn aghju da stà à mirzà cussì, mi n’aghju da andà à cumprà un ghjaddicu, di quiddi bianchi è arghjintati, bè pumposi, cù unipochi di frisgetti da innurà u salottu, è forsa, s’e’ truvaia calcosa di simpaticu, avìa da piddà un rigaluchju o dui da marcà u colpu, è scambià ‘ssu cutidianu duvintatu appena lazzu. Fà pà una volta à modu meu dinò, ancu s’e’ era sicura chì Matteu avìa da fà u musu. U vidìa da quì, cù a so faccia imbarrata, duvìa essa cuntrariatu, ma avìa dighjà a me piccula idea in capu, chì quandu vidaria quissa piccula tinuta intima ch'aghju compru a sittimana scursa, apposta par sta sera, li vultarìa prestu u surrisu in faccia.

Tempu ghjunta in cità, era in traccia d’avviammi à pedi versu quiddu novu magazenu, apartu da pocu, è mi parsi d'un trattu di veda da luntanu, à u lumu di i lampiona, una vittura tali è quali à a soia, da l’altru latu di u carrughju. Stessa marca, stessu culori, è u più stunanti, cù a porta à manca inchjaccata listessa. « Ma com’hè ch’hè cussì luntanu da u scagnu ? Ùn duvìa fà ori in più ? Aiò sè imbambulita ? Pianta appena i to tuntii… »

Aghju marchjatu torna appena, piattendumi in u bughju da ùn fammi rimarcà. Fighjulaia appena quinci è culà, tutti i balcona induva si vidìa una pezza accesa. Dopu à una stunda senza intraveda nudda, era quasgi rassicurata, è d'un colpu, ùn vi spiegu comu u sangu mi si stantarò in i veni, u vidisti cumpariscia à u tarrazzu d'unu di quiddi appartamenti lussuosi di u terzu pianu. Bè missu è incravattatu, purtaia quidda camisgia rusulina di marca ch’e’ l’avìa compru annu, pà u so annivirsariu. Vi rinditi contu ch’era a prima volta chì u vidìa cù quissa camisgia adossu… Mi parìa un sunniacciu, era accumbracciatu cù una ghjuvanetta, una biundaccia ch’ùn duvìa mancu avè vinti anni, sapeti, una di quiddi lofii in circa d’un omu maturu, cù u so russu à i lapri è a so gunnuchja curta, viditi u gennaru ? I mi rivicu, beddi strinti, sciacchendusi una cuppetta, è basgiendusi senza vargugna alcuna, passendusi u so Natali com’è un coppiu qualunqua, iddu chì mi dicìa ch’ùn era mai statu attiratu da i biondi in più, chì i truvaia bestii ! 

Incapaci di creda à ciò ch’avìa vistu – à u prima impattu era pronta à vultà in daretu è à fà i me balisgi – aghju francatu a vìa, è prufittendu d’un vicinu chì si n’andaia, socu intruta à l'appiattu in u palazzu, cuddendu à a cursa, saltendu i scalini à dui à dui, sin'à u terzu pianu, u fiatu in buddori, è u cori chì mi stintinnulaia in pettu. Mi truvaia davanti à a porta di a poltra, da lavà u me unori.

Dopu ad avè pichjatu trè volti, s’aprì l’usciu è quì, pittughjendula, li socu saltata adossu com’è una bestia assitita di vindetta, da strangulalla cù i me mani. Ma, subbitu subbitu, vensi u bastardu à u so succursu, è dopu à un pidda è para di pugni è calci, è strappera di capiddi chì ci purtò versu u salottu, senza rifletta, com’è un dimoniu, aghju chjappu quissa cultedda affilata ch’era nant’à a tola, mittindu una stilittata à a cannedda di a bionda, è dipinghjindu a muradda bianca d’una schizzata russiccia viva. Si ni cascò, i mani à u coddu, da compia a so agunìa à mezu à i numarosi pacchetta infiuccati posti à cantu. Socu sicura chì i rigali, i d’avìa fatti quissu vituparatu, è iddu era quì, u rivicu, cù a so faccia sbiancata, u visu di marmaru, ghjacìa in tarra, sturdulitu è incapaci d’apra a bucca. Di pettu à u furori di a scena, ùn si rindìa contu chì, da quì à una stunda, avìa da ritruvà a so cara puttana dighjà sticchita.

Era infini vinuta l’uccasioni di veda sì i me scarsi cursi d’anatumìa pudìani ghjuvà à calcosa. Accicata da a rabbia, ùn aghju misuratu a me forza, è dopu à una dicina di cultiddati, strippendu rena è pulmona, sintìa ad ugni pugnalata una sinsazioni ch’ùn ghjunghjarìa à spiicà, a frizzura strana di l’acciaghju tetru, chì s’affonda è spizza l’ossa. L’ultimu colpu fù quiddu fatali, quiddu rivoltu à u cori, quissu cori chì m'avìa prumissu, chì m’avìa rigalatu, u d'aghju sfraciddatu, falendu a lama lentamenti sin'à u biddicu, è fendu sbarsà i so minuci caldi nant'à u pavimentu.

Dopu ad avemmi strufinatu i mani nantu à a tuvadda, mi socu pusata à a tola, chì di fatti ùn era ancu stata sbarazzata, fighjulendu in silenziu in ghjiru à mè, mi rindìa contu com’idda era bè dicurata quissa stanza, propriu com’è sunniaia di veda a mea. Sirvindumi una fitta di quiddu cippu natalescu à a crema, u stessu ch’ùn hà mai vulsutu manghjà incù mecu, u fighjulaia soffra, spariscia pianu pianu, da pacà u prezzu di a so infidelità, distesu à l’eternu accantu à a so tonfia, in un puzzu russu. Vi rinditi contu quantunqua l’irunìa di a sorti : iddu ch’ùn avìa mai vulsutu ch’è mittissi dicurazioni pà Natali, oghji hè a so carri chì guarnisci quissu ghjaddicu maculatu di sangu… »

… Eccu, avali sapeti tuttu o sgiò ispittori, mi scusareti, ma s’ùn aveti nudda altru à dumandammi, parmittiti ch’andessi à chjinami in una di quiddi cedduli ? Chì Babbu Natali ùn hà da stà tantu à passà.

3 commentaires:

  1. Sempri cusì bedda a to scrittura. Un piaceri !

    RépondreSupprimer
  2. Mamma mia ! chi scenà tremenda e ghjaccianti! Bah, o Ghjjuvan Federiccu, una storia di natali cussi terribili un n'aviu mai lettu ! Altru che i puesii abitiuali pieni di dilicatezza, d'amori e di paci! Ma qui semu veramenti in una tragedià orribile. hè, sé aghju capitu, cio che tu vulii fà, qualchi cosa chi un'ha nienti a vedda cu u bambinu o babu Natali. Hai bè riuscitu u to colpu. E, sempri cun una scrittura chi, malgradu a crudeltà di u suggettu, è cusi a piacenti a leghja !
    Amiccizzia
    Francescu Canonici

    RépondreSupprimer
  3. Un rigalu prima l'ora à fà -leghjendula à i s'invitati - quella sera famosa à vene da mette un pucarellu d'ambienza ! Nè ?

    L'ultimi filari sò i più chì mi piàcenu..., è dinù l'edea di guarnisce u ghjallicu natalescu di pezzatelli di carne fresca fresca. Umbeh ! Quessa po allora... !



    RépondreSupprimer