mardi 12 juillet 2016

Más a Tierra (2/2)

Una nuvella di Marcu Biancarelli

Ripigliemu oghje l'avvinture d'Alexander, un marinaru scuzzesu chì, l'aviamu capita, era statu navifragatu vuluntariu annant'à l'isula di Más a Tierra, à u largu di e coste cilenne. Dopu d'avè ci passatu più di dui anni senza parlà à nimu, vede affaccà un galionu spagnolu, vene à dì i so peghju nemechi... Alexander riesce à fughje è trova un rifugiu precariu annant'à un arburu, ma trè marinari spagnoli s'avvicinanu di u so piattatoghju...


Unu di i Spagnoli, grassu è in sudori, barbutu com’è un diavuli è u pilu neru chì li cuddaia sutt’à l’ochja, feci un arrestu sutt’à u so arburi. Paria sfiatatu è annarbatu da ‘ssa parseguita d’un numicu invisibuli. A so faccia era brutta, sporca ancu, una faccia d’omu crudeli ch’ùn raghjunaria micca prima di pistà a so preda, di truncalli i costi pà u solu amusamentu. Alexander ùn dubbitaia micca di ciò chì l’aspittaia s’iddu si facia chjappà, com’è cursaru inglesu saria suppliziatu di middi maneri, è li taddariani i mani nanzi d’appiccallu à una verga di u so galionu. Mentri chì l’omu sutt’à d’iddu si sbraghittaia par mettasi à piscià, iddu era suttrinatu da u spaventu, prontu à dassi à u pientu, à capitulà par ch’iddu si firmessi ‘ssu telu. Ùn ni pudia più di soffra, di viva abbandunatu da i so simuli, ùn ni pudia più d’aspittà in darru a salvezza, è sì Diu l’inviaia st’aienti era forsa u cennu di u casticu ghjustu è miritatu chì l’aspittaia da sempri. D’essasi ritrovu solu annant’à st’isula, tuttu ‘ssu tempu, piddaia oramai u so sensu. Li ci vulia ‘ssu purgatoriu nanzi di prisintassi davanti à l’ultimu ghjudiziu, par veda chjaru annant’à l’inutilità di a so vita, l’inanità assuluta di i so piccati. Sciutu di capu, u Scuzzesu s’appruntò à rendasi, s’appruntò à falà da u so branconu par ghjittassi à i peda di ‘ssu boia riduculu chì s’era missu à piscià in i buttissi senza avvedasi di a so prisenza.

Intesi u frisciu di i dui altri, chì indittaiani à u so cumpagnu troppu avanzatu in a selva chì l’ora era vinuta di metti un termini à ‘ssa ricirca senza intaressu, è vinuta subratuttu di sbarrazzà i loca. Alexander si ricuttisti, è s’aggrunchjò ancu di più annant’à a so branca. U Spagnolu grassu si scuzzulò u viscaru è senza trigà si missi in andara. Una volta arriuniti, i trè omini sbirboni versu u livanti, è laconi prestu u vangonu pà righjunghja u mari. 

U fughjitivu aspittò un tempu longu nanzi di falà da u so appudatoghju. Ci passò ancu a nuttata sana, è una bedda parti di u lindumani matina. Sicuru chì nimu era in vista, scesi infini, è si strascinò sin’à una crista, dund’iddu pudia ussirvà a spiaghja da luntanu. C’era sempri a vela di u galionu, ma aviani livatu a liatura è prufittatu d’un ventu lebbiu par chità ‘ssi scoddi inuspitalieri. Alexander aspittò ch’iddi fussini spariti pà ridrizzassi. Tandu dicisi di vultà versu a cala ind’iddi erani sbarcati i Spagnoli. À meza strada, s’intesi affucà. I so anchi ùn lu purtaiani più. Si missi à pusà annant’à un cantonu è fighjulò l’uceanu, com’è acciaccatu. A vela ùn c’era più, è i primi omini ch’iddu avia vistu dipoi a so riligazioni annant’à l’isula erani mossi cun idda. L’orizonti era biotu. Biotu in tuttu, è solu ci lighjia u so propiu affannu, u so propiu addisperu.

U succorsu, mai li vinaria. È a putenza cilesta paria di ridasini d’iddu mandenduli i furdani. Da ramintalli chì u mondu ch’iddu bramaia saria è firmaria par sempri un infernu. Sarè sempri sbandatu, o Alexander Selkirk, è firmarè pà l’eternità annant’à st’isulottu di miseria. Sì tù ci mori, ti manghjarani i to ghjatti, è a to umbra spiritarà ‘ssi loca pà sempriternu. Sì tù ni parti un ghjornu, l’omini s’invinarani solu è malgradu tuttu di u ricusatu chì tù eri. Libaru mai ùn sarè, o Alexander, nè in quissa prighjò à celi apartu, nè in i canta imprubabili è luntani di a to salvezza.

L’omu calò u capu, è lacò sbuttà i pienta com’è un ziteddu inghjuliatu. Po’ si pisò, mughjò di rabbia, urulò com’è una bestia salvatica, è presi u celi à pitrati. Cacciò i so braghi è si ritruvò nudu in tuttu. Si missi à curra è à saltà da un cantonu à l’altu, sempri briunendu. Cascò, ancu, è s’apristi u capu, ma si rilivò è cuntinivò u so baddu scemu. Insanguinatu, si dirighjisti sin’à u mari, tesi i mani in dirizzioni di u largu, com’è pà richjappà a navi sparita, falli cennu ch’idda vultessi à succorralu, è intristi in acqua susciulendu com’è una bestia. S’impuzzò sin’à meza vita, è cuntinivò ad avanzà, chjamendu, circhendu ancu i parolli di spagnolu ch’iddu cunniscìa, buliendu i lingui in unu spezia di burbuttumu pateticu, è quandu l’acqua li ghjunsi à u niveddu di u visu, cuntinivò dinò a so avanzata, è s’infrugnò in l’abbissi.

Tandu, si lacò purtà da u currenti, è vidisti a so morti in i trefunda di l’uceanu. Scoddi infirnali chì taddaiani com’è rasoghja cumpuniani un dicorru stranu chì avaria pussutu appartena à un altru universu. Muntagni di curaddu si drizzaiani sutt’à d’iddu com’è un labirintu di curridori chì piattaiani i stiddi di mari è i mostri impinsevuli. Un pesciu maiori è antediluvianu u sfrisgiò senza vedalu cù i so ochja vischjosi è lucicanti com’è saffiri. Fandonia senza formi è trasparenti u vuliani strangulà cù i so membri tentaculari. L’aria vensi à mancà, è i so pulmona impiuti d’acqua si missini à brusgià com’è s’iddi avissini inguttitu un pugnu di brusta. Si sintia attiratu, è scuzzulatu, divuratu da tutti i canta, è u turchinu placidu lacò a piazza à u neru bughju di u silenziu, i so ultimi pinsati erani chì una putenza spavintosa è gigantesca vinia d’agguantallu, pà purtassilu cun idda, pà sfracicallu, anniintiscialu. È u marosulu u righjittò par finiscia annant’à i cotuli di a spiaghja.

Quandu ripresi cuscenza, annuttaia ghjà. Resi tuttu ciò ch’iddu avia bitu di vilenu salitu è firmò stracquatu cussì, nant’à ‘ssa sponda chì rifusaia di lacallu parta, senza più nisciuna forza. Solu fighjulaia ‘ssu celi chì anniria, è ‘ssa luna abuminevuli chì cumparia daretu à i nivuli. À capu dal tempu, si rimissi malamenti annant’à i so peda, è viaghjò senza più pinsà à nudda versu u poghju, è i dui capanni ch’iddu s’era custruitu. I loca, bizarramenti, erani firmati tali è quali, avendu schisgiatu senza raghjoni u saccaghju di i Spagnoli. I ghjatti s’avvicinoni da u so patronu circhendu i carezzi, ma ùn feci casu. A capra ammansata era sempri liata à u so palu, è li firmaia l’arba abbastanza par ch’idda ùn parissi micca in priculu di pata a fami. Ghjunsi à a casetta chì li sirvia pà dorma, è si lacò cascà nant’à a branda di casci sicchi. Rispiraia, era sempri vivu, è ùn c’era altru nudda à dì.

U pesu di a sulitudina, più forti chè mai. I Spagnoli chì l’avariani pussutu salvà, s’iddi ùn erani stati spagnoli. O appiccà par metta un termini difinitivu à i so turmenti. Circaia u sonnu senza truvallu, tribbulatu quant’è mai. Suffria talmenti chì li si paria chì a so anima stessa vulia sorta da a so invuluppa di carri. Vuddia, annarbatu, annant’à u so lettu di furtuna, è u so ciarbeddu picciaia senza sullaghjamentu. Avaria vulsutu a peddi dulci d’una donna à u so fiancu, par pudecci pona u so capu, fassi carizzà lungamenti u tupizzu. Un corpu di donna da allaccià cù i so mani, un pettu vuluttuosu è i cosci pretti pà arricalli ricunfortu, riceva i so basgi ingurdi. ‘Ssa sfraiatura di a riligazioni. ‘Ssu dulori senza fini d’essa statu sminticatu da u mondu, culpitu da u mondu. Uffertu à i scuttussati di l’elementi, à i caprizii d’un distinu schirzosu. Solu, nant’à ‘ssu scoddu, senza un amicu pà parlà, senza una donna par fà l’amori. U so sguardu allucitatu s’accesi in a notti. Un raghju di luna vensi à annigassi in u so iridu scemu. Surtisti d’un saltu da a casetta, è s’allampò annant’à a capra.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire