lundi 24 avril 2017

Ventu caldu

Una nuvella di Jean-Yves Acquaviva


Un ventu caldu facia ballà l’armate di talavelli in e chjose ingiallite da u sole. Qualchì nulu andacciava in u celu, caccighjatu senza pietà da u maestru di u locu. Tuttu era soiu, a tarra è l’omi. U mare stessu facia sicondu u so vulè è chjinava e so cavallate nant’à i scogli arrutati da i so assalti senza fine. Un ghjornu di focu principiava. 

Bartolu francò a cresta è ciuttò ver di a valle senza piantà. Tralascendu a so abbitutine, s’ingullì a falata senza lascià rifiatà a so fera. Quand’ellu riintrava d’una nuttata passata à rillivà i so cappii in a furesta, facia sempre un’impuntata nant’à u pughjale è scurticava di u sguardu i cuntorni di u so mondu. Ci era natu è ci muraria, à colpu sicuru, senza avè vistu nulla d’astru. Scurtatu da un nivulone di fulena Bartolu falò longu u muraglione chì accintava u Castellu è si varcò un boscu d’icaliti. Strinse forte u ciucciu in pettu è sprunò a so bestia, torna qualchì cintunaia di metri è saria in casa. D’un saltu a mula si sallì un ghjargalu ch’ùn era più cà petre è attaccò a cullata. Bartolu carizzò a spalla di a fera, digià bagnata di sudore trascaldatu, dumandenduli di chjappà a teppa di fronte. Quassù, tal’una citatella sfidendu u nimicu, una casuccia affaccava in a spezia di nebbia chì cullava da a tarra chì stupava à aostu. 

Quandu u maritu intrì in casa è ponse u criaturu nant’à u tavulinu, Faustina ùn dumandò nulla. Si n’occupò quant’è chellu fussi u soiu. U sciolse di e so fasce di furtuna, u lavò è li dete un suppu di latte caprunu ch’ella avia fattu bolle. Mentre chì Bartolu era turnatu à sorte, stallò u ciucciu nant’à u so lettu, l’ingutuppò è li tuccò a fronte. Brusgiava cum’è e petre fora. 

Bartolu s’era arrimbatu à l’ombra di u solu muru risparatu da l’accampu di a statina è di u ventu. Fidighjava u so universu. Da custì, ignurava u mare. Sola a muntagna l’inciacciava di u pesu d’ogni seculu ch’ella avia cumbattutu. Vardò u castellu, u tafone di a mina è s’arrese appena nant’una casa chì s’assumigliava à a soia attempu sottu. Pisò l’ochji ver di u celu chì era d’un turchinu tragicu è disse in sè : « Soca ùn ci ai ancu afflittu abbastanza ? » 

Allora ch’ellu s’appruntava à ghjastimà, è cum’è s’ella l’avia intesa, Faustina surtì dinù ella. Andò à sin’à a pozza, ne tirò un pocu d’acqua, n’incicciò un pannu è vultò subitu in casa. Faustina ùn avia spiritu, ma cunniscia à mente tutte e prighere chì a mamma l’avia amparatu, forse ancu megliu. Era travirsata da una fede putente quant’è ceca. Diu era tuttu, dicidia di tuttu, sapia tuttu, sin’à u più derisoriu sicretu è ci vulia à arrendesi à ellu in ogni circunstanza. U so sposu era u so spechju parfettu, un antru à meza banda. Campavanu simpliciamente, accittendu d’esse duve u so criatore l’avia messi. Purtantu, ogni ghjornu, e pancule chì Bartolu tuglia da a tarra, a fulena ch’ellu ingullia à pruvà indarnu di rendela fertile, u puntavanu à dubbità. Ma Faustina a dicia, chì saria u paradisu prumessu s’ellu ùn ci era l’infernu ? Duve saria u meritu d’una vita eterna s’elli ùn avianu paspatu e spine di questa quì ? Pisò torna l’ochji è fissò u so sguardu nant’à u castellu. S’ellu avia avutu e parolle, avaria dumandatu à a moglia s’è questi quì dinù pagavanu per u so paradisu. A sapianu ch’ellu ci era un antru infernu cà quellu ch’elli uffrianu à l’omi ch’elli mandavanu assicurà a so furtuna in corpu à a tarra ? Da daretu à e so persiane, da e so stanze fresche, u vidianu u sole chì assassinava tuttu ? È soprattuttu, n’avianu cuscenza chì era ellu, di u so sudore è di u so sangue, chì pagava u prezzu di u so viaghju versu un mondu più bellu ? S’ellu avia avutu e parolle, Faustina l’avaria statu à sente à a mutesca, è mittendu una manu nant’à a so faccia, avaria dettu : « Hè cusì… » S’arrizzò, arvinse a casuccia è si misse di fronte à u mare. Fidighjò a costa, sculpita di scogli arrussiti da u sangue di tutti quelli chì ci s’eranu scunsumati, ciuttendu in un’onda d’una chjarezza buciarda. L’altrò u turmintò una siconda. Un mughju li morse in bocca. Bartolu vultò u spinu à l’orizonte, stupò in pianu è sussurò : « Hè cusì… » Rientrì in casa è pusò accantu à a so moglia chì curava stu sicondu figliolu chì Diu li avia cunfidatu.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire