samedi 10 décembre 2016

Lazara è Chilinu (Cuncursu Natali Vastu, testu 13)

Una nuvella di Ceccè Lanfranchi


A casa era pronta par Natali. U suprafrasca è u caracutu avvinghjiani i muri. Unipochi di vasa di ruscu culuriani a mubiglia, è i vitti di l’arbitru, da supra à i tilaghji di i porti, musciaiani i so picculi soli russi è nataleschi. Iè, tuttu era prontu. Si mischiaiani i muschi di issi pianti in un parfumu suttili, chì vinia à sfrisgià vi u nasu, fendu vi capì ch’idd’era tempu di festa.

Da quidd’altra parti lla casa, Lazara s’impignaia à appruntà a so supracena. U caminu era aghjà beddu imburratu da arrusta caprettu è rifia, è a cuppetta lla salamughja, posta davanti à un cippu maiori, s’intipidia, appruntendu si à unghja i pezzi lla carri. Lazara, mamma sola, purghjia ugni annu à u fiddolu Chilinu u Natali u più sprupusitatu ch’idda pudia imaghjinà. Chilinu, babbu ùn ni cunniscia, è a sola volta ch’issa parolla li tuccaia l’arichji era in tempi di Natali, quand’idd’era suppostu affaccà si u Vechju Barbutu à pona i rigala. Da quand’iddu si n’invinia di issa festa, Chilinu, à u Vechju, ùn l’avia mai vistu, ma sapia ch’idd’asistia, postu chì i rigala l’avia sempri avuti, è chì a mamma, larghini, ùn avia tantu. U soli affari chì u tribbulaia, era ch’idd’ùn s’assumiddaiani mai à i so dumandi, i ghjochi : beddi sì, ma in poca cunfurmità cù i sonnia di u ziteddu. Si ni cuntintaia u curciu, pinsendu chì u Vechju Magu di Dicembri era mezu ciuncu o di poca vista, ùn capindu tandu nè prigheri nè lettari. 

Infini chì tuttu era dunqua in traccia di piddà forma. À Chilinu, li castizaiani l’ochja. Spitarazzendu è spacinziendu, si sciaccaia quiddi pezzi di caprettu è di rifia, inguttindu li à gurguddunera, piddendu à pena u tempu di dà li una mastucata. Quist’annu, avaria vulsutu avè dui o trè panni novi, di marca pà una volta, ch’iddu posca avè ancu iddu, una volta, l’andatura vera d’un ghjovanu Corsu. Qualchì libracciolu di finta scenza, chì a finta scenza à iddu li piacia monda monda. Ùn facia tanti verzi, è sapia cuntintà si ancu di u pocu, Chilinu. Ma i sonnia c’erani, com’è ind’è ugni ziteddu di i so tempa.

Manghjatu si u pezzu llu biscuttonu chì a mamma avia fattu da par idda, li vinia colpu à colpu a pandicina. Era ora d’andà à cuffà si in u vechju cultru russicciu, chì pisaia un murtaghju ma chì tinia cusì caldu, in quiddi tempa di brandona è di ghjaccina. Chilinu s’agrunchjeti eppo’ chjusi l’ochja, appaciatu, cuntenti.

Matina. 

U soli fù u primu, à traversu à quiddu vitricciolu di u balconu, à dì li ch’idd’era ora di scità si. In quattru è trè setti, Chilinu aprì a catarazza è ghjunsi senza mancu tuccà i scalinati davanti à u focu, induva unipochi di pacchittedda erani posti. O a gioia chì si scrivia tandu in l’ochja llu ziteddu !!! Lazara fighjulaia u so fiddolu incù iss’amori in u sguardu chì v’incanta un locu. Ùn erani chè iddi dui à pudè sparta cusì forti issi mumenta chivi. Chì i cunnisciani po’ troppu i strazii di l’annu scursu par ùn goda si, à u più prufundu d’iddi stessi, issu focu ardenti in cori di un altru Natali insemi.

Chilinu s’era impignatu à straccià a carta culurita chì fasciaia i so rigali. U primu pacchettu li deti una bedda maglietta à a moda d’avali, incù, o miraculu, a marca a più priziata da i ghjovani d’oghji scritta in russu à nantu à a manica manca. Li lacrimaiani guasgi l’ochja da a cuntintezza, ad iddu.

U sicondu li porsi una storia di cunquista di mondi luntani, in trè parti, ch’iddu mittaria sicuramenti tempu à leghja, ma chì à veru u cuntintaia è bè. 

Firmaia un pacchettu ad apra, è chì paria mal’fasciatu, parvia forsa di a forma di u rigalu in drintu. 

Quand’iddu fù infini apartu da u ziteddu, à Lazara li si parsi chì u so sangu li s’era impitratu in corpu. Da l’addisperu, da a rabbia... da a paura ! Una paura, un spaventu tarribuli chì li curria à nantu à a peddi, vistu lu quiddu rigalu. Ma chì l’era po’ presu, à u Vechju Barbutu ? Un ballonu, tundulu è bè, un ballonu giaddu è biancu è lucichenti, eccu ciò ch’idd’avia spostu u Magu Natalescu. Lazara piinghjia senza piddà pichju nè rifiatà. Chì avia po’ da duvintà avali u so fiddolu, cù issu rigalu isciutu più da i Bucchi di l’Infernu chè da a sporta dicimbrina ? Un ballonu iè. Issu cosu mistiriosu, issu stucciu maleficu chì si pari un mondu minori minori, è ch’imbambulisci à ziteddi è maiori. 

Nimu a s’era mai sfrancata issa tuntia malmindosa, toccu un ballonu : a sciuma vinia à bordu di lapra. È i canzoni sputriti è dispittosi da inghjulià « u nimicu ». È a pratinsioni d’essa u solu è veru à pudè purtà i culori di u so locu, u famusissimu « patriuttismu ballunaghju ». È i petri, è i buffittona, lampati à mezu à u mondu o annantu à i tarrena. È a furia scatinata, da rumpa tuttu par istrada andendu à veda un macciu. Iè, u ballò imbambulia l’aienti, quissa si sapia ch’era dighjà un pezzu. Soca l’avia invintatu qualchì Diavuli, da perda l’umanità in u baddu maleficu d’un ghjocu murtifaru. Ma oramai, à chì ghjuvaiani più issi quistioni ? 

Lazara piinghjia, piinghjia senza piddà pichju. È Chilinu, iddu, scaccanaia da a risa, una risa tuntina, una risa spavintosa, i so peda amansendu si dighjà l’Infirnali Biscica. Era futtutu oramai, Chilinu. È Lazara a sapia. È Lazara piinghjia....


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire