mercredi 3 mai 2017

Timpesta 2017 : A me vindetta

Una nuvella di Ghjuvan Federiccu Terrazzoni


Cari parenti, arrimbatu à una liccia, a mani trimulenti, ma a menti schjarìta è sicura più ch’è mai, voddu nantu à quissu pezzu di carta, intinghja a pinna in l’inchjostru turbidu di li me veni, da sbarazzami l’ànima, di u pesu di quissi trè anni di curdogliu amaru, di tramanni silinziosi, trè anni ch’in capu, mi parsini grevi più ch’è secula. 

Ammachjatu for’di mondu, privu d’ugni asgiu è scantatu da tutti, ma supratuttu luntanu da vò, in quissu palazzu frundacciutu, prighjoni à celi apartu, a sulitudini tetra affusca tuttu attornu à mè, sin’à fammi perda u gustu di ciò chì mi ralligraia tandu.

U splindori di a luna falcata ùn m’incanta più, u burbuddu di u ventu trà i frondi ùn mi carizza più, l’acqua linda di a vadina ùn mi dissita più, puri u soli di miziornu ùn mi riscalda più, d’una stidda à quidd’altra, campu à brastaconu, in i sàpari bughji, tali à una bestia à malavìa, manghjendu pani è cultedda, una strapunta di fraschi sicchi è una petra pinzuta da cuscinu, sempri u fucili cintu è acruchjatu, u riposu l’aghju sminticatu, in preda à i capriccii di a natura, è i spii à l’agguattu in ugni locu, a me vita d’innanzi, cussì cheta è spinsirata, s’hè tramutata in una sempiterna fuga. 

Ghjastimà voddu l’alba, d’essasi pisata quiddu maladettu ghjornu, principiu d’ugni ruvina, à fitta à fitta, mi si tadda u fiatu in pettu, quandu ramentu u tempu svapuratu, è voltani à gaddu i stundi filici passati insembu, senza dassi tregua, ad ugni pichju, u me cori sfilatu, pensa è ripensa à i tratti dulci è dilicati di Lisabedda, l’unicu tisoru, a sola richezza, chì valìa a pena di campà quissa vita tarrana, rosula dilicata, chì mi sarìa fattu un unori smensu di prisintavvi, sè ùn mi fussi stata strappata, senza a minima piità. 

Malgradu i boci maldicenti, chì viaghjonu pà i stritti di u paesi, socu cunvintu ch’ùn mi tiniti da malfacenti, ma vurrìa metta à palesu, a caghjoni di quissu ghjestu funestu, ch’in un batter d’ochju, suggillò u me distinu. 

A me culomba, urfanedda da miuca, era stata accolta da un coppiu di prupiitarii binistanti, cù dui fiddoli di li so anni, malvaghji, ùn a vulìani veda à fiancu à nimu, è a facìani sgubbà notti è ghjornu, cunniscìa pocu rifiati fora di i faccendi casani, i scarsi volti ch’idda pudìa intraveda u chjarori di u celi, era da andà in u boscu, à carrià nantu à u capu l’acqua di u puzzu, hè cussì ch’in a selva umbrosa, ci semu scontri pà a prima volta, à l’ispinsata, tali à un incantesimu supranu, da u primu sguardu barattatu, fù com’è un’ evidenza, incrucendu u so visu, vinìa di truvà l’altra mità di mè stessu, l’amori, chì nimu nantu à quissu mondu pudìa parà. 

Da un paghju di mesa piattàiami à tutti, u nosciu attichju cumunu, una passioni spripusitata, cussì viva ch’ùn asisti parola da pudevvila spiicà, quissu focu chì vi divora in drintu, ad ugni minima assenza di l’essa amatu.

Ci vulìami avvià nantu à una strada nova, in sicretu, avìami privistu di scappà, è maritacci, soli in una ghjisola cù Dìu pà tistimoniu, è vultà tempu à i primi ghjorna di branu, da palisà a noscia unioni, mi ribumbani sempri in capu i so paroli, a dulcezza di a so boci, carizzendumi u visu, « sò l’ultimi stundi chì passaremu luntani l’unu da l’altra, dopu ùn ci spiccaremu mai più, teni forti è abbii fedi, ritrovami à l’imbrunì, accantu à a liccia maiori, induva ci semu basgiati pà a prima volta » a stessa da suttu à quali vi scrivu oghji, ma ùn ghjunsi mai quiddu mumentu tantu bramatu. 

Mentri ch’eu, facìa u passa è veni in darru, solu in u bughju pestu, idda si ni murìa da i colpa di u babbacciu, chì a surpresi in traccia d’appruntà a noscia partenza, scuprendu u nosciu prughjettu, accicatu da a rabbia, a minò senza rifiatu, sin’à chì rindissi u so ultimu suffiu. 

Impinsiritu d’ùn vedala ancu affaccà, a catana strinta in mani, dicisi d’andà à u so scuntru, avvicinendumi di a casa, l’angoscia mi stringhjìa a cannedda, è ùn mi parsi mancu vera, di vedala stesa in tarra, sticchita à i peda di u vituparatu indegnu, i pugna insanguinati, è senza rifletta, in u lampu, u cori à sbattagliera, d’un tiru à brusgiapeli li feci saltà u capu, maculendumi a faccia di middi schizzi russi, senza mancu avè u tempu di girà u capu un’ ultima volta ver’di a me ninfa, mi resi contu chì d’un colpu solu, vinìa di perda pà sempri, amori è libartà.

Da quiddu attimu fatali, i fiddoli di u sgiò mi circani senza sosta, è benchì luntanu, socu à capu di i prissioni smensi chì pesani in coddu à vò, chì da quiddu ghjornu, da favvi parlà, ani tumbu bìstiami è zingatu u focu à u stabbiu, ma supratuttu aghju amparatu chì dui ghjorna fà, rinuncendu forsa di circami torna senza sbuscammi, ani provu d’intrappulà Andrìa, hè u rumbiccu di troppu, ùn ghjunghju ad accittà chì a me famidda, pachessi u prezzu di a me svintura.

Ùn pò più durà cussì, emu suffertu è pientu abbastanza, i lacrimi saliti ùn ani mai rinvivitu l’animi strappati, a collara è u dulori, ùn scambiarani mai u distinu, è ugni timpesta ghjunghji ancu idda à stanciassi, incù u tempu, solu a vuluntà hè nicissaria, da essa in armunìa incù sè stessu.

Socu dicisu ormai, dumattina tempu à ghjornu, m’aghju da renda in piazza, senza fucili nè stilettu, ma incù la me cruci di legnu in pettu, paura ùn aghju d’infattà u piumbu, socu prontu, ugni fini, hè un iniziu à vena, fendu quissu primu passu, aghju da turcia u coddu à u dolu, socu cuscenti ch’una vita priva d’amori, ùn vali a pena d’essa campata, partu u cori allegru, impazienti d’abbraccià a me cara com’è c’erami prumissu tempi fà. 

Quandu truvareti quissa lettara in a me bunetta, cù a visioni di u me corpu senza vita, stesu nantu à una tola, è chì sicuramenti incruciareti torna l’ochja di quiddi chì mi tumbonu, ùn circheti à lavà u sangu cù u sangu, stinditi una mani piuttostu ch’è u scuppettu. 

Vurrìa nanzi di chjuda quissu fogliu, arricumandammi à vò pà un ultimu sforzu, podassi u più dulurosu sin’ad avà, vi dumandu com’è tistamentu, di ùn circà mai à vindicammi, campeti ugni ghjornu senza pinseri, com’è sè fussi sempri di quissu mondu, à fiancu à vò, a risa in bucca, com’è m’aveti sempri cunnisciutu, voddu essa l’ultimu aneddu, chì spizzarà quissa catena dulenti, voddu chì u me sacrifiziu sìa vincimorti, voddu chì a me vindetta, sìa paci.


1 commentaire: