dimanche 11 février 2018

Cuncorsu Chjuditura 17/18 : Sonniu murtali

Un testu di Dea Di Meglio 

Notti di u 9 di dicembri. Mi scitu d’un sunniacciu, u listessu chè d’abitudina. L’ochji sciuppati, a traspirazioni chì mi travesa u corpu com’è i sudini chì mi facini pinsà à stu fritu viulenti di a me notti, chì mi pari longa longa… Guardu u me telefunu, u me cori batti à rumpa. A sapiu, hè cinqui ori è cinqui di matina, com’è tutti sti notti di paura chì mi svighjani à listessa ora, listessa. Dapoi a morti di missiavu si ripeti, 25 anni avà. U me sunniaciu, comu si passa ? Vi l’aghju da dì, ma attenti. Sta notti, è solu sta notti, scrivu per sapè ciò chi s’hè passatu. Mi scitaraghju dumani matina senza un ricordu di sta scena. Allora asculteti bè. 

Tuttu cummencia bè, socu filici d’essa quì incù a me famidda in a casa in front’à u mari. Si senti u ventu passà in i me capiddi, l’odori di i fiori di l’ortu, è sopra tuttu, u prufumu di missià chi mi pari tantu vicinu à mè. Ogni notti, u prufumu, u tuccà, i parolli ch’iddu mi dici s’avvicinani par fammi pinsà ch’e’ socu incù iddu. 

Ma sta notti, sentu qualcosa di sfarenti. U possu tuccà com’è mai ùn l’aghju toccu, possu rispirà com’è mai ùn aghju rispiratu, è li possu parlà com’è mai ùn l’aghju parlatu. Eru cuntenta, tantu cuntenta ch’aviu sminticatu ch’ùn era bonu d’avvicinassi di u mondu di i morti com’è a faciu. 

U me primu sonniu m’avia marcatu parchì missiavu mi ripitia st’infrasata, è solu st’infrasata : « Ci vidimu in un quartu di seculu ». Da veru, vinti cinqui anni ch’e’ faciu, omancu una volta à sittimana, stu sonniu. Parchì sta frasa ? Ùn la so’, podassi ùn la saparaghju. 

Sta notti, sintiu chi era sfarenti di l’altri volti parchì era a prima volta chì u me sonniu mi paria riali, com’è s’e’ ùn pudiu fà a diffarenza trà sonniu è rialità. Piriculosu, n’hè ? A vi dicu. Ùn lasceti mai i parsoni morti entra in i vosci sonnii. V’aghja di parchì. 

U me sonniu si passava com’è d’abitudina, st’udori, sta filicità in i me ochji quandu vidiu missiavu par parlammi, in u corsu di tandu, di cosi ch’avia fattu in a so vita, cosi chi mi faciani avè sta ricunniscenza par iddu. Sin’à quì, tuttu si passa bè, ma asculteti. 

Ogni volta ch’eiu voddu dumandà a missià parchì ci vidimu da quì à vinti cinqui anni, qualcosa di stranu accadi. D’un colpu, u mari si cotra, u ventu si pesa, i nivuli, nanzi chjari com’è u soli, duventani bughji in tuttu è si metti à piova acqua ghjacciata, frisca. Missiavu s’arresta di parlà, è u ventu u porta in a scurità, in una piazza tenebrosa à fà intustà u sangui. U ventu u porta luntanu da mè, troppu luntanu. Allora mi mettu à pienghja, socu troscia, aghju u fritu è ùn sentu più u me corpu, ùn lu sentu. Com’è a diciu, sta notti, hè sfarenti. Com’è a ripetu, ùn lasceti micca i morti entra in u vosciu spiritu. Sta notti o missià, faci vinti cinqui ani ch’e’ facciu stu sonniu. 

Sta notti, caru missiavu, ci vidimu com’è mai ùn ci semu visti. Saltu in u mari ghjacciatu, è l’ultima imaghjina ch’e’ t’aghju, hè a toia.


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire