mardi 21 juin 2016

Nantu a strada

Una nuvella di Marie Ferranti


A strada era bianca è diserta sottu à u sole. U calore era cusì forte chì l’immensa tirata paria stughjesi, in u luntanu, in un tremulu nibbiacosu. Avianu biacciatu tutta a nuttata. Viaghjavanu cù i vetri aparti, ma l’aria era di focu è pizzicava l’ochji. Sandro cunducia d’una manu, u bracciu à pindicone longu a purtiera. U sudore li curria in u collu, s’asciuvava a faccia, appinzava l’ochji, ghjastimava, si sciaccava una surpata d’alcollu, purghjia a fiasca à Petru, u so vicinu, chì bivia anch’ellu. 
Ogni tantu, Sandro li facia un’uchjata scrianzata. Petru era rosu da a sveghjula è i so ochji eranu arrussiti di sangue ; avia u sguardu torbidu, d’un turchinu invitritu, cum’è e puppatule di purzellana. 
Petru era grande è forte quant’è Sandro era chjucu è magranchjinu. 
Avia cruciatu e so manione nant’à i so dinochji. Stava anchipiegatu. Misurava sguasi dui metri è li tuccava à agrunchjassi nù sta vitturuccia, una Fiat d’occasione, rossa inciapanata, chì Sandro avia compru per quattru soldi. 

Sandro era u solu di tutti i cuscritti à avè una vittura è affaccavanu in tresca quelli à vulè sorte, ma Petru era sempre di a partita. Risintia allegria è fiertà d’esse u preferitu è u so core era colmu à ricunniscianza per u so amicu. Dapoi ch’elli avianu fattu e so classe inseme, ùn si staccavanu più. Oramai capurale, Sandro si francava tutti i travagliacci di a caserna. S’era messu in cumbina cù u cucinaru è a so cantina era piena à l’ovu di dulciumi è di sigarette. Dicia cù Petru : « Ci vole à calculà tuttu ! Lasciami fà ! » À Petru li cunvinia : l’impressiunava tant’arditezza. Sandro lucicava d’una spezia di fiara chì u santavugliava è l’attirava. U suvitava ochjichjosu.
Surtianu sguasi ogni sera. I supariori sarravanu l’ochji nant’à ste piccule torte à a disciplina. À Sandro, u vulianu bè. Sapia ubbeisce è si tirava l’altri appressu quandu ci vulia à move. Ùn era un ribellu, era di cunfidanza. 
Falavanu nant’à u portu. Sandro s’era ligatu cù una vechja chì s’accumudava di tutti i so estri. Era un’anziana maccarella. Li firmava sempre qualchì donna sottu à a manu ; pagava bè i giuvanotti è, nù a simana, quandu i clienti eranu scarsi, i lasciava prufittà di e donne sfaccindate è à l’oziu. Sandro cultivava sta prutezzione. Ùn ci era nulla à stumacallu. Petru ùn era mai cullatu ind’è a vechja, è, quandu Sandro si ridia di a so timichezza, ùn a facia à palisà ch’ellu a truvava boffa è schifosa.

« Ùn hè micca à mo gustu, dicia
-Mi dumandu ciò ch’ellu hè u to gustu ! rispundia Sandro. »

Mentre ch’ellu era ind’è a vechja maccarella, Petru aspittava in un caffè duve battianu piscadori, è, quandu u so amicu vultava, andavanu altrò à imbriacassi è sbulà u stantu di Sandro. 
Durante a statina, avianu strappatu una permissione à l’ultimu è da fistighjà sta libertà inaspittata, eranu andati nant’à u portu. Sandro avia imballatu una zitella, una strangera, longa, bionda, chì vugulava vicinu à u comptoir.
Era digià appena zuffa.

« Ti piace ? Avia dettu Sandro.
-Hè bella ! Avia rispostu Petru à meza voce. »

Sandro avia furzatu a zitella à beie. Avia chjappu una stanza. Petru aspittava in carrughju. Era intransanditu. Passava è vinia. Avia betu torna da dassi u curagiu. U fraiu l’era in capu. Sandro avia apartu u purtellu, avia fiscatu è fattu cennu di cullà. S’eranu scontri nù e scale.

« Vole ? Sè sicuru ? avia dumandatu à Sandro.
-Ùn t’inchiità ! Ùn vale à parlà ! A sà ciò chì li tocca à fà ! »

È avia accumpagnatu e so parolle d’un gestu viziosu.
Petru era tricatu à rifalà è Sandro era cullatu à circallu. S’era addurmintatu. A zitella era smarita, ma Sandro ùn l’avia vista. Era passata per e cucine di l’hotel, chì davanu da l’altra parte di a stretta. 
Sandro avia macagnatu à Petru.

« Sè sicuru ch’è tù l’ai chjavata ? Ùn ti sè addurmintatu nanzu ? »

L’altru avia alzatu e spalle è rispostu murmutulendu. Era imbarazzatu. Sandro li avia minatu una pattata à mezu spinu : « Sè u più forte ! »

Petru era inciapanatu cum’è una femina.

« Ùn avemu micca da frazà tutta a perm’ à dorme ! Sbirbemu ! avia dettu Sandro. »

È Petru avia accunsintitu. Turnà à vede a famiglia li faria prò. Ùn avia fattu nulla cù a zitella. Avia vistu ch`’ella avia pientu. L’avia abbracciata è s’era firmata à pienghjulà nant’à a so spalla è si n’era andata. È avà Petru era in vittura cù Sandro.
Nant’à issa strada di focu, viaghjavanu dapoi sguasi un’ora, stanchi morti è agrancati da u calore è l’alcollu. Sandro allucò a fiasca d’acquavita in u scagnu.

« Chì ci hè ? disse Petru.
-Nulla ! Aspetta ! Varda ! »

Vidianu un puntu scuru è chjuculellu à meza strada chì criscia attempu ch’elli l’avvicinavanu. Un frombu lebbiu azzicava l’aria.

« Pare un zinzalone ! disse Sandro. Hè un arabacciu ! »

Malgradu a calmana, l’omu à mubiletta purtava una ghjacchetta in cutone d’un turchinu frustu, imbiancatu nant’à e spalle. Sandro pisò u pede. L’omu caminava sempre à distessu passu. Petru fidighjò à Sandro. Avia una gattiva ghigna. Stu visu chjosu è stu sguardu acutu li davanu pinseru.

« Ùn ci hè nimu ! M’aghju da strigne è tù, u punti ! »

Petru sbiadì. 

« Chì ci hè ? Ùn a ti senti ? » 

Sandro ùn aspittò a risposta. Fidighjò à Petru. S’avvicinò di a mubiletta. Petru stava manicrosciu. L’asciuvò pianu pianu nant’à i so pantaloni. D’un trattu, Sandro andete più in furia. U rimore di a mubiletta impiia a vittura. L’omu ùn i vardava micca. Mirava in davanti cum’è s’è nulla fussi. Sandro u lasciò staccalli. Appughjò torna. Petru pisò u bracciu. Quand’ellu ghjunse à l’altura di l’omu, a so manu falò è li minò un sciappatone à mezu u spinu. L’omu perse u cuntrollu di a so mascina. 
Ùn cappiò mancu un stritu. Omu vide a mubiletta andà in tracanendu nant’à a strada è smarisce in u fussettu, frà l’alburi è l’arbiccia. Ci fù un gran fracassu, è, torna, u chjuchjulime di u cantu di e cicale è u tazzu di u mutore di a Fiat culmonu l’aria infiarata. Sandro lampò un ochju in u spechju per esse sicuru d’un avè nisun vittura appressu è lintò un mughju imbulighjatu di gioia è di rabbia :

« Hà buscu ! »

Petru ridichjulò è disse anch’ellu : « Iè ! Hà buscu ! »

Sandro aprì u scagnu è chjappò a fiasca. Ingullì una surpa d’alcollu, fece schjucchittà a so lingua è porse l’acquavita à Petru.

« Beieti un colpu ! Ci hè torna u tempu ! Ùn simu ancu à ghjugne ! »

Daretu à elli, a strada era viota.

2 commentaires:

  1. Mi rammenta certe sirate sceme è bestiale, quandu a cunneria cacciava l'umanità di a nostra mente.

    RépondreSupprimer
  2. Un buzz di l'altru mondu arimani, cù 685 pagini visti (record di u bloggu) ! A squatra di T&T teni à ringrazià i so littori pà 'ssa mossa furmidevuli !

    RépondreSupprimer