lundi 8 janvier 2018

Cuncorsu Chjuditura 17/18 : A valle di i sintimenti

Un testu di Petru Pasqualini


S’hè distesu nant’à a valle un silenziu affannosu di morte. Custì induve tandu, si spannava a natura ind’u ciculu senza fine di e stagione innamurate, l’attrachjata pisia s’era impatrunita di issu locu mutendulu inuspitalieru per u più praticu è curagiosu di i traculini di morte. 

I solchi tirati di a vita ind’a ciorma sempre assufucante avianu lasciatu a piazza à a sighera di u diavule, quella chì ùn sumena più chè straziera per i cori abbastanza tonti per batte torna per issa valle di i sintimenti. 

A racolta, falza, intrappulava i più addisperati fenduli spichjulà fiure di u passatu, cusì vicine, cusì reale. U ciculu di morte s’assumigliava di manera insolita à quellu di a vita da sfraccilà in modu definitivu quelli chì, malgradu e messe in custodia, si risicavanu à lasciassi purtà da un rinnovu pussibbule. Ma solu u cecu ùn pudia intravede issu spettaculu mullizzosu induve ùn si sbucciava più nunda, tale un chjosu ruvinatu longu à seculi da pesticidi radiuattivi. 

Ci si lasciò andà l’ultimu di l’omi, prontu à nutrisce di u so corpu baschicciosu questa terra cundannata. Accettò e trappule spietate, i miragi scempiadori è fù di a so sorte un esempiu di sottumissione à a peghja di e suffrenze. Viaghjò pian pianinu ind’a a valle di i sintimenti, aspettendu l’ultimu fiatu di vita chì avia de ghjunghje dopu à a runzichera accanita di ciò ch’ellu li firmava cum’è core. 

I diavuloti, tali à metafuri di tutti i sintimenti negativi chì sta cuntrata ùn appia mai purtatu, si messenu subbitu à l’opera. L’eguisimu, a capiscitura persa funu i primi à dà l’assaltu. Pò ghjunse a parolla ammusciante è a zerga chì fecenu u tavagliu à l’ingrossu. Per compie, u disprezzu è l’indifferenza ùn ebbenu ch’hà girà pianu intornu à a preda muribonda chì si trafalò in quattru è trè sette faccia contru à a terra. 

Qualchì minutu dopu, l’omu trasaltò è pisò pianamente u capu, sicuru d’esse allunsigatu da un ultimu miragiu post murtale. È tandu a vidì, a zitelluccia di i so sogni zitellini. Scalza, capellibrutta, tale una gitana irlandesa abandunnata da tutti. Li dumandò di lacallu stà …po in un soprasaltu di curiosità cusì umana, cappiò : quale si ? 

Sò a sperenza. 

Tandu, l’ultimu di l’omi vidì i fiori timichi…à u luntanu chì rinascianu quì è culandi ind’a valle di i sintimenti. 



Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire