lundi 3 avril 2017

Here comes the sun … (1/2)

Una nuvella di Lisandru Filippi


Sfilava u paisaghju al di là di u vetru impagnitu di u trenu di sei ori è quartu di matina. Aghjurnava di pocu è u lumi grisgiognu di sta matinata d’inguernu cutratu ùn la facia à schjariscia sti lochi d’addisperu ch’eddu francava à tronca chjavetta stu TER, chì mi si purtava ver di a capitala. Filava u trinacciu quant’è s’eddu si vulia spiccià di entra in gara, chì fora u fretu è u sintimu di nudda è d’oramai li si facia vena tarrori. Piaghji cutrati è lucichenti di ghjaccina, paesi disvitati cù i so immobuli lacrimosi è i so balconi chjusi nantu à fantasimi di viti, lochi nudi è furesti à l’incristu. Un incantu da veru! Visioni di fin’ di mondu... Ed’eiu eru quì, agrunchjatu nantu à sta sedia dura è sbrimbata, meza ch’è stracciata, cù i so ossi di farru da fora è a so polpa di murza sintetica chì li iscia da ogni carafonu. Pariani sti pusatoghji quant’è tavulacci di tortura, marturiati da culi froddi è paffi à l’abbandonu. Un mondu sanu di ghjenti senza anima in tramutera ci si avia postu u so daretu, è li si avia sprufundatu u so fiatu à sti futtoghji sculuriti è spulputi. 

Ed’eiu eru quì, sempri à dumandà mi chì ci aviu da fà in stu trenu di miseria, chì si cariava à corpu, un populu di galiriani in i so minucci...

Galiriani pariani tutti, omi è donni senza visi, inzucchitati sempri, ochji chjusi è bocchi aparti, aspittendu un bucconu d’aria tipidogna da riscaldà li à li fini, da metta in anda u so estru, è da scittà li par di veru. Galiriani senza remi da vucà, ma incatinati à un prisenti di castichi, senza mancu un’ignicula di spera in un avvena foscu foscu. Nebbia da fora di u trenu è fumaccionu zeppu in a menti di a ghjenti... È solu u ritimu staghjatu di i rotuli sfrinati nantu à quidda strada farrata, chì facia ribombu in u biotu abissali di l’essari umani d’un tempu. 

Ed’eiu sempri quì... Capu ghjiratu ver di un orizonti vanu, al di là di u buveghju di u vetru, in cerca di monti, ommancu d’un pughjareddu mischinu da rompa a rittitudina piattana di u paisaghju murtizziu chì sfilava da l’altru latu di u nudda di stu trenu.

Eru quì da una stundetta, nantu à u molu di a stazzioni di i treni, à cutrà mi i cughjoni, zampittendu à li volti da ùn lacà u fretu acanitu runzicà si i me pedi è lu me estru sanicciu. Aspittendu quiddu trenu di sei ori è quartu di matina, chì mi si purtava ogni ghjorni chì Diu facia, fora di u ghornu binadettu di u signori (à campa ch’eddi l’ani invintatu quiddu!), ver di a capitalaccia di stu paesi chì più andava è menu m’era u meiu... Chì ci aviu da veda eiu, cù sta ghjenti muti, tralucenti è senza cusistenza, chì mi viaghjavani à coppiu ? Erami tutti in a listessa galera, senza remi ma cù cateni beddi pretti, liati par lu sempri à un prisenti di fastidiu, senza mancu un suppulu di spirà in un futuru più chè bughju. I staffilati i ci sciaccava u tempu passaticciu, senza piantà una cria, nè menu stondi da rifiatu... Sfilava u tempu, à ciarbeddu in bocca da lampà ci in a fossa scura di u sminticà d’essa. Ed’eiu à mezu à eddi, ghjenti senza visi da sprimà, nè bocchi da briunà, nè pugni da alzà, nè voci da rivultà si... Muntoni da sacrificà nantu à l’altari torbidu di una vita à pasponi ! 

Sarà quissu u meiu u distinu ? Andà, à cecu bughjonu sinu à a morti niedda ? Infangà mi in stu pozzu di malavia, sinu à l’affocu ? Mai ch’edda sia ! 

Faciu eiu dinò sempri u listessu parcorsu, com’è eddi tutti. Da a casa à a gara, in mobiletta à spessu, puru sì u timpacciu era à pocu pressu è ancu quandu ci falavani stagnunati d’acqua cutrata. Mai à pedi chì c’era sta tippaccia da scunfiniscia si à l’ultimu di a strada ver di a stazzioni. È m’era più manenti di vultà mi ni prestu prestu in casa à sera da ùn veda stu lucacciu chì m’era in ghjiru. Parchighjà prima a mobiletta, è quant’è pussibuli à l’apossu. Dopu cumprà un ghjurnalacciu, di quiddu chì ùn vi si ampara ch’è pocu affari è vi si laca i diti anigritti da l’inchjostru. Mai caffè, innò ! Chì in quiddi barri di a cumpagnia di i treni, paria più lavativu chè altru. Mancu da scittà vi ! Dopu aspittà l’ora di l’imbarcu, fora (ch’ùn c’era mai pusatoghju libaru in a sala d’attesa), nantu à banchi di farru, agrunchjatu è cunghjilatu, fendu neci di leghja u ghjurnalacciu neru, com’è par dà si una certa cuntinenza… O fumà si una sigaretta… Subitu à bordu, truvà si à a spiccera una piazza vicinu à u vetru... Meghju à fighjulà fora cà cuntimplà i facciacci rossi inciappariddati da u fretu inguernali o da u bichjirinu di biancu par certi (o di « bianca », genaru di ratavia) inghjutatu à a lestra à a gara, da riscaldà li, cusì diciani. Pò d’assi una manera altra di sminticà un prisenti di sfurtuna è dilusioni. 

Più sfilava u paisaghju al di là di u vetru impagnitu di u trenu di sei ori è quartu di matina, è più si varcava lochi grisgi è senz’anima, tracarchi à palazzoni sculuriti è limusinosi, nati da u ciarbeddu tortu di qualchì architettu malignu, indiavulitu, chì s’avia à colpu sicuru vulsutu piattà a miseriaccia pregna di sti tempi di nienti da spirà nè da campà, luntanu luntanu da a Cità di i Lumi, com’eddi à chjamavani di solitu quiddi ch’ùn ci n’andavani chè di tantu in tantu, è ancu solu in i lochi i più ricamati è puliti, à senu di un mondu di foli di vita bramata, attrati com’è tanti farfali nuttulacci, pronti à piccià si à i lampioni o à fà si inghjotta sani sani da un mondu di tarenteddi furdani è di topupinnuti à vatera. 

Ed’eiu sempri di nasu nantu à stu vetru cutratu à fighjulà scorra u tempu d’un viaghju senza isciuta... Fà u contu di i dui cavaddi verdi sculinati in freccia da passà u tempu... Ogni ghjornu... Parchì i dui cavaddi verdi ? Sarà parchì ch’essi faciani com’è una tacca di culori paradussali à mezu à l’ambiu grisgiu grisgiu di u paisaghju, è à i me ochji stanchi li si paria di veda com’è un segnu di branu da vena un ghjornu… Forsa ! Circhendu cusì à acurtà la sta racanedda di tramutera, o puru da ùn veda sti lochi persi sfilà davanti à i me ochji sfaracati ! O ùn perda menti à circà un monti, un’ignicula di poghju, una stamparedda di soli nascenti o l’imprissioni vana d’un mari lucichenti à bagnà rinaghji illuminati... Com’è culà ! Ind’è mè ! Luntanu luntanu... Al di là di stu vetru impagnitu è da quidd’altra parti di stu mondu ch’ùn era mancu più... 

Quandu u trenu principiava à ralentiscia a so corsa insciucchita, toccu à a capitala, i galiriani cumminciavani à scità si, scuzzulendu i so panni com’è par figurà in stu mondu di bugia è di falza richezza. Ci vulia à marcà bè, da ùn rompa l’armunia sbagliata di a Cità di i Lumi. Essa in tocchisu, quant’è pussibuli, da afundà si cun grazia in u maelstroma infinitu di u scumbugliu umanu. Da ùn fà tacca com’è i me dui cavaddi verdi !

Ed’eiu eru quì, sempri, aspittendu a stonda ultima di escia da stu minucciu longu tiratu nantu sta stradaccia farrata chì ci cantichjava a so nannaredda stacchitata da u rimori d’acciaghju di i rotuli in u so ràganu perpetuu...

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire